Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Το κείμενο ειναι σχόλιο του ΗΧΟΥ...
του Ιωάννη της καρδιάς, της ψυχής , των λόγων των εύμορφων,

στην ανάρτηση " κι οταν δε το μπορώ..... αρρωσταίνω"

Τον ευχαριστώ πολύ πολύ απο καρδιάς για την άδεια χρησικτησίας...

Σε ευχαριστώ ψυχή μου…
Από χρόνους πριν και πιότερο πριν γνωρίστηκαν τα βλέμματα…
Ακούμπησαν, αφουγκράστηκαν, αναγνώρισαν …
την σκόνη των παπουτσιών δεν φοβηθήκαν…
Λιμάνι βρήκαν…κι άραξαν….
Λιμάνι βλέμμα ατόφιο καθάριο …
αλήθειας βλέμμα.. αραξοβόλι βρήκαν…
Νηνεμιά….και στάθηκαν εκεί…για πάντα…
Για το σήμερα, το χθες το αύριο….
Κι από τότε…προσευχή ευχαριστίας απευθύνουν…

καρδιά και νου καλμάρισαν και τις φουρτούνες διαφορετικά παλεύουν….
Ψυχή μου….να σαι καλά !!!
να διαβαίνεις έτσι εύμορφα τη στράτα τη πιο Φωτεινή που διάλεξες και πορεύεσαι….Μ.Γ

""Eτσι καθώς κάθονται τα σώματα σ’ ένα παγκάκι κοιτάζοντας τον νυχτερινό ουρανό θα μιλήσω.

Κοίταξε πως λάμπουν τ’ αστέρια! Έχουν κάτι στο σώμα τους που εξάπτει την φαντασία μου. Σε λίγο όμως θα πέσει κάποιο κι εγώ αφημένος στο ρομαντισμό της ψυχής μου θα κάνω μια ευχή.Λένε πως πιάνουν οι ευχές. Αν πάλι καμία δεν πραγματοποιηθεί εκείνο το παιδί που φυλάω μέσα μου για τις δύσκολες στιγμές θα γράψει ένα σημείωμα ν’ αφήσει στην άκρη του τραπεζιού εκείνο θα λέει:

«έν’ αστέρι όταν δε βρίσκει τρόπο ν’ αγγίξει την γη είναι γιατί στα κλαδιά κάποιου δέντρου πιάστηκε η λουρίδα του παντελονιού τουκι ό μόνος τρόπος για να κατέβει στην γη είναι να την κόψει μα ντρέπεται να κυκλοφορεί με παντελόνι φαρδύ που του πέφτει.»

Μόνο που η ζωή δεν είναι φτιαγμένη από παραμύθια...ίσως κάποτε κάπου να πίστεψα κι εγώ σ’ αυτά.

Τώρα θυμούμαι τους αγγέλους μου που ένα βράδυ φύγανε γυρεύοντας την περιπέτεια άπλωσα τα χέρια μου κι εγώ σ’ ένα όνειρο κι όταν ξύπνησα βρέθηκα στο κενό«είναι το κενό που γεννούν οι μεγάλοι πόνοι»ακούσθηκε μια φωνή μα δεν γύρεψα να δω από πού.Τώρα θυμήθηκα πως τ’ αστέρια με μελαγχολούν έχουν εκείνη την μουντάδα του βρόμικου τζαμιού τέτοιες μέρες.Συγχώρησε με για την έλλειψη ρομαντισμού ακόμα βαδίζω σε αγκάθινες αποστάσεις μπερδεύοντας έτσι το δάκρυ με το αίμα.""

Σε ευχαριστώ Φίλε Ψυχής τε και Καρδιάς....