Στον μετοικούντα και κατοικούντα στην χώρα του Π..οτέ

Κοιτώ εντός και γρανίτες θαρρώ…
Γρανίτες -καθρέφτες,,,,
«Γνωρίστηκαν τα ρούχα μας»
Κι η ψυχή , ψυχή μου, μαντάρει κουρέλια που χάσκουν αίμα

Έρχεσαι και φεύγεις…..φωνή ονείρου(;)
πραγματικότητας άκουσμα επίγειο κι ουράνιο αντάμα…
Πέφτω ψηλά και αιωρούμαι….ή μήπως αίρομαι;

Καλλύνω νου, σώμα, ψυχή
Κυλίομαι εικόνες λανθάνουσας αληθείας

Πορεύομαι σε μνήμη αιωνία… μα επίγεια πάντα
Ενδύομαι επαίτης, ένδυμα διάτρητο, ψυχής θανούσας…
Αναδύομαι εκ τέφρας....

Παραμένεις εκεί …στην άκρη της φλόγας
στ΄ ακρόβραχο του μετοικώ…

συνοδοιπόρος εγώ. άμαθος κι αδαής...

Καλή τη πίστη πορεύομαι εντός Μου
ή μήπως εντός Σου σε λανθάνουσες στιγμές ;
αναρωτιέμαι….αναρωτιέμαι λέω…

Πορεύεσαι εντός και πληγές χαρτογραφείς…
Επισήμως… μα κι επίσημος…
τιμής ούσας και μη επιούσας
Στο «ευ πορεύεσαι»....

Εν αβύσσω πορευθούσα …κι ουχί πορευομένη….εγώ

Μα!!!!
Εσύ εκεί…"πόρευσες".. φωνή σε ώτα μη ακούοντα
-νυν και αεί- ..κωφεύεις άλαλος μα το πλείστον αλλόφρων ...
Κι εγώ…..πνίγομαι στην «μετά Χριστού» φωνή σου
Πάντα…για πάντα
Κι αυτό το «για πάντα»…προσωπικός καιάδας κατέστη
Και θρηνώ τις μέρες…
τις δικές σου…..Ημέρες