κάποτε ήταν μια λέξη,
κάθισε κάτω από ένα Δέντρο και αποκοιμήθηκε…
Ονειρεύτηκε ένα χρυσαφένιο άρμα να ταξιδεύει πάνω στην
αύρα του φεγγαρόφωτου και ήταν καλό σημάδι ...
κολύμπησε στη θάλασσα του¨ Θήτα"...
και μάζεψε λουλούδια από την γειτονιά του "Λάμδα" μια αγκαλιά λουλούδια…
σε ποιον να τα χάριζε;
τα λουλούδια δεν έπρεπε να μαραθούν...
του λέγανε …
"σε ζητώ, αγαπώ" του είπε μια άλλη!!!!!!
κατέβηκε στη γειτονιά του "Σίγμα " ..κάτι του έλεγε ...
" εδώ-εδώ" ….κοντοστάθηκε..
"-πως σε λένε?
--σε!—σε! …
-σκέτο σε?
--ναι σκέτο
-εσένα?
-αγαπάω! ….
και άνοιξε την αγκαλιά …και γέμισε την αγκαλιά λουλούδια....
και ήρθε η ώρα..
ήρθαν κοντά την επόμενη πιο κοντά…
ώσπου την άλλη μέρα μοιραζόντουσαν ένα γάλα , ένα κρουασάν, ένα φαρφουρένιο
γέλιο…
και έσβησαν το "δεν"
πέρασαν από το "λάμδα" έσβησαν το "λίγο"
και πήραν μαζί το "πολύ" το¨ πάντα"
και με ένα μεγάλο αερόστατο από μεγάλο θαυμαστικό ταξίδεψαν σε μέρη
μακρινά…,
όπως …..αγεπονοφ,, κεριμονίθ, φιλιάσεα,…
και ταξίδεψαν σε κόσμους με όμορφο τέλος
Σε λατρεύω.............................................................................................................................................