Κυριακή, Ιουλίου 8

η μοναξια στήνει παγιδες και.....

βράδυ Σαββάτου κι η μοναξιά του....

-έλα να βάλουμε ένα ποτό....να τα πούμε....
καιρό έχουμε να κάτσουμε οι δυο μας....ε; τι λες;
-κάτσε....πάρε καρέκλα...για μένα το γνωστό....
ότι και για σένα δηλαδή...λίγο πιο ελαφρύ κάνε το δικό μου..
στην μέση κάτσε του καθρέφτη....
δεν σε βλέπω καλά...μου κρύβεσαι λίγο...
ωραία...μίλα μου τώρα...σ΄ ακούω....
-κουράστηκα!!.
-κουράστηκες;
από ποια από ποιους ;
απ τα πάθη ;
-Ίσως…με κούρασε η δομή μου …η κατασκευή μου. το γενετικό μου υλικό…
Αναζητώ έναν εαυτό απλό.. αναγνωρίσιμο , εύκολο..
κι όχι τον δαιδαλώδη λαβύρινθο, που στο κέντρο του ένα τέρας -¨μινώταυρος ¨ βρυχάται να κατασπαράξει ότι κι όποιον το ανακαλύψει…ακόμα κι εμένα…. .
Bδέλλες πίνουν το αίμα μου.. .
-ναι...το ξέρω...συνέχισε.....
την αντιγνώση ανακάλυψα κι θεός με τιμώρησε με ένα γύπα –σκέψη να τρώει τα σωθικά μου…
την αντιγνώση…την κατάρα…το ανάποδο κι αντίστροφο…
Αγαπάω τα πάθη μου…τα γνωρίζω…τα ονοματίζω,…
το καθ ένα έχει το όνομα του…
θαρρώ χωρίς αυτά θα ήμουν ανδρείκελο…
ένα άγαλμα με κίνηση ένα μάρμαρο χωρίς ανθρώπινες ιδιότητες μα με τις τεχνικές προδιαγραφές του ανθρώπου…
ναι αγαπώ τα πάθη μου…
Ναι με αγαπώ…με μισώ…με θέλω,….με διώχνω…με κατακρίνω.. με αποδέχομαι με αποδιώχνω…με επικρίνω με απορρίπτω με δέχομαι με τρελαίνω
Σου παραδίνομαι…σου αντιστέκομαι…με τρελαίνει η σκέψη σου…με ζεσταίνει η παρουσία σου…η φωνή σου με ντύνει …,με ολοκληρώνει…πετάω το ρούχο που με ζεσταίνει και με προστατεύει.. το τσαλαπατώ…το ξαναντύνομαι δεν αντέχω χωρίς αυτό…δεν αντέχω μ αυτό……
-κι αυτό το ξέρω....
-Δεν θέλω να γράφω…και που το κάνω τι καταφέρνω?
Την ζωή μου σε ένα χαρτί αποτυπώνω ..σε έναν ψυχρό υπολογιστή ….σκατά…όλα…Όλα
Περιττώματα ψυχής τρελαμένης…”.ο κόσμος άρρωστος καπνός που τον καπνίζεις… έκτιση καθημερινής ποινής “
Άντε στο διάολο όλα…
Έχω γίνει εγωίστρια…..γμτ…
Ποιος με σκέφτηκε για χρόνια ολόκληρα?
Κανείς….
Η μια φωνή…(αυτή η Κήρα)
Η άλλη....
Εκείνος, Ετούτος, Εκείνοι, Ετούτοι ..θυμήσου, άνοιξε την ψυχή σου και θυμήσου…
Εσύ η άλλη φωνή...(η συνείδηση)
-Εγωίστρια.......Βγες...ζήσε. ερωτεύσου... ξεκόλλα από πάνω μου.....
-Ζωή ε?
-Εμ! Ζωή....ξέρεις τι είναι; ....
-Εεε! Μάλλον…Ίσως…Νομίζω ότι είναι
-Ζωή...όνομα ουσιαστικό...πολύ ουσιαστικό.. το ρήμα του συνήθως στην προστακτική...
Ζήσε ......
ουσιαστικό κλιτό και άκλιτο....
Γένους αρσενικού και θηλυκού
ενικός αριθμός ..Η Ζωή ( είναι ωραία) Της ζωής ( της οφείλουμε) την Ζωή( χαιρόμαστε) ω Ζωή( ποιος ο θάνατος σου;)........
Πληθυντικός αριθμός.....Υπάρχει; νομίζω όχι …δεν ξέρω…φταίει και το ποτό… ...
Άκλιτο...Η Ζωή, Η Ζωή, Η Ζωή......
ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΩΡΟ ( κι η μοναδικη καταρα)
- Κουράστηκα....με κούρασες… τέλειωσε και το ποτό....να τα πούμε το πρωί ξανά;την ώρα που χτενίζεσαι....έχεις καλύτερη διάθεση νομίζω.....
-καλή σου νύχτα.....
-Καλή σου νύχτα κι εσένα...να ξέρεις κάτι όμως.........έπαψες αγάπη να θυμίζεις..
η θα φωνάζεις ή θα κουράζεσαι.....καλή σου νύχτα Μαρ........
καλή σου νύχτα συνείδηση….άσε με εμένα με τις Κήρες μου να παλεύω όλη την νύχτα…
Καληνύχτα….

12 σχόλια:

Αλεξάνδρα είπε...

όπου φυσάει ο άνεμος πάω,
είμαι καλάμι γέρνω δεν σπάω, όπου φυσάει ο άνεμος, γίνομαι άνεμος....

Αγάπα τον εαυτό σου όπως είναι...
Η ζωή τίποτα δεν είναι από μόνη της καλή μου... εμείς την κάνουμε κόλαση ή παράδεισο...

απ΄το πολύ που έχω πονέσει, φοβάμαι μην γίνω μαζόχα είχα γράψει κάποτε... μα ο πόνος μπορεί σε "μέλι" να μετουσιωθεί και η ζωή να πάρει το σωστό της μέγεθος...

Μαρινα ..... είπε...

ADIPLE μου...
εμαθα να τον αγαπω...Μου πήρε πολλα χρόνια, αλλα έμαθα...Θέλει εξάσκηση βέβαια καθημερινη και ασταματητη,για να συνεχίζω να τον αγαπω...

Αλλα όπως και η ρήση λέει,όποιος αγαπα παιδεύει....
Ετσι κι εγω τον παιδευω αρκετα...

σε φιλω ADIPLE μου
Σε φιλω....
ομορφο βραδυ να έχεις...

οπου περισσεύει ο πόνος, ας τον καλμαρουν "μελενια" όνειρα.....

φιλι φιλω .....

γιάννης φιλιππίδης είπε...

«…Λίγο ακόμα κάθισε κοντά μου
λίγο ακόμα, έλα λίγο μόνο
λίγο κι όλα γίνονται δικά μου
δεν υπάρχει αγάπη δίχως πόνο…

Λίγες οι στιγμές που μ’ έχεις νιώσει
χάνονται κι αυτές μέσα στο χρόνο
τίποτα δεν έχουμε τελειώσει
δεν υπάρχει αγάπη δίχως πόνο…

Μην ξεχνάς όπου και να ‘σαι
θα ‘μια δω να το θυμάσαι
μην ξεχνάς και μην αργήσεις άλλο
θα σε περιμένω…

Νύχτα που περνάει μη τη φοβάσαι
έλα λίγο, έλα λίγο μόνο
φίλο που αγαπάει να τον θυμάσαι
δεν υπάρχει αγάπη δίχως πόνο…

Λίγο ακόμα κάθισε κοντά μου
λίγο ακόμα, έλα λίγο μόνο
λίγο κι όλα γίνονται δικά μου
δεν υπάρχει αγάπη δίχως πόνο…

Μην ξεχνάς όπου και να ‘σαι
θα ‘μια δω να το θυμάσαι
μην ξεχνάς και μην αργήσεις άλλο
θα σε περιμένω…»

(Στίχοι-μουσική Σταμάτη Σπανουδάκη)


Στέκομαι εκστατικός και θυμωμένος
(και ξέρεις γιατί)
μπροστά σ’ ένα τέτοιο κείμενο.
Δεν έχω λόγια να μιλήσω άλλα…

Σ’ αγαπάω. Και θέλω
ν’ αγαπήσεις περισσότερο
τη μαρίνα. ΤΩΡΑ.
Γιατί είναι ανάγκη.
Γιατί έτσι πρέπει.
Γιατί… ξέρεις
Αυτά.

Χωρίς φιλι απόψε
Αλλά με πολλή αγάπη πάντα,
ο γιάννης

Μαρινα ..... είπε...

Γιάννη μου...
"αλλιώτικη μερα
καλο ξαφνικο,
μαζι μ΄ολα τ΄αλλα
κι εμενα αγαπω
μ΄αγαπω...."

εμαθα μεσα απο τα μάτια σου να μ΄αγαπαω...

χρονους πολλους τα μάτια σου με δίδασκαν και με διδάσκουν με μαθαινουν με ενα πεισμα παιδικης επθυμιας για την νικη ...να μ΄αγαπαω

το ξέρω οτι σε πληγωνω μερικες φορες...
ειναι αυτος ο διαλογος με τον καθρεφτη...
βλεπεις εκει βλεπω εμενα με τα δικα μου μάτια...

ΦΙΛΙ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ
ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ....

μην μου θυμωνεις,
με αγαπαω οταν σε σκεφτομαι ,
κι ειναι πολλες οι στιγμες που σε σκεφτομαι
μεσα στην μερα και την νύχτα μου.....
Σε αγαπαω.....

Σεμέλη είπε...

Την ξέρω αυτή την κουβέντα με το άλλο μας... με έχει σώσει πολλές φορές..

Συνέχισε.
Η πάλη είναι Ζωή.

:(

:)

E είπε...

«Θα ΄χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί, κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια...»

Βάλε ποτό κι άρχισε να ονοματίζεις... Θα είμαι εκεί... μαζί και τα δικά μου ονόματα και θα τ΄ αγαπήσουμε όλα... Μαζί (που είναι καλύτερα...)... Ούτε μονή, ούτε μόνη....

Αγαπώ σε... ολόκληρη!

Καλημέρα...

Μαρινα ..... είπε...

ΣΕΜΕΛΗ μου....
καραταει χρόνους αυτη η κουβέντα....
καπου τα βρίσκουμε...
καπου τα χάνουμε.....
μεχρι να έρθει η στιμη,που ερινυες και συνειδηση γίνουν ένα...
ευχη μου κι ελπιδα μου να κερδίσει η συνείδηση....
εχω χτυπηθει πολλες φορες μαζι του...
με τον κακο μου εαυτο λέω...
μαχη ζωης έχει γίνει...

φιλι φιλω Εσενα ομορφια μου....

Μαρινα ..... είπε...

ΕΛΕΝΑ μου...
το ποτο ετοιμο, ο παλιος καθρεφτης εδω, τα είδωλα μας απεναντι πολυμορφικα μας περιμένουν....
για συζήτηση "μέχρι εσχάτων"...
Τα ονοματα δικα μας, όπως κι οι ψυχές τους....
εκεινοι...τα ειδωλά τους εμεις....

φύγαμε ματια μου....
ξεκιναμε.....

μια αγκαλια θετικα και μόνο, για ΣΕΝΑ
φιλι πετα και στο μπαλκονι θα το βρεις.....

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Κι από το γιάννη, μια γλυκιά καλησπέρα…

Μαρινα ..... είπε...

Καλησπερα Γιαννη μου....
ολα καλα...
:)*

Άσπρο στο Μαύρο είπε...

Τώρα που ξέρω τους εύστοχους στοχασμούς σου, την υπέρτατη ευαισθησία σου, την εσωτερική σου δύναμη που περικλείεται από μια πνευματική πληρότητα…με κάνεις να δακρύζω για όσες βαθυσήμαντες σκέψεις κατακλύζουν το νου σου.

Η ζωή πάντα ορθώνεται ενάντια στα όνειρα μας. Εμείς αλλάζουμε πλεύση κι όπου μας πάει

Φιλί… φιλί… ένας σεβασμός πελώριος…

Μαρινα ..... είπε...

Δημητρη μου...
το δακρυ των αγαπημενων μου με χαμογέλιου αντιδωρο επιστρεφω, γιατι Αυτοι τον νου μου κατακλύζουν...

Το εναντιο τη ζωης στα όνειρα, "ημιονα" ποδια δωρο μου χαριζει,που πεισματικα παραμενουν στην όποια πλευση ο "κατακλυσμένος "νους αποφασίσει...
παραμένοντας σταθερα στις αγαπες του, που ετσι κι αλλιως τα όνειρα του εκεινες τα χαρασουν...
εκεινες οι αγαπες του!!!!....

φιλι σεβαστιανο
φιλι δακρυ
κι ευχη.....
αυτη τη γνωστη... της καθε στιγμης και του καθε μερονυχτου.