κι αν ήμουν......

Ακούω τη φωνή σου….

Ρούχο ζεστό γίνεται και με ντύνει….
Ακούω την ανάσα σου…..
Θαρρώ σεντόνι γίνεται και στη νύχτα άλλη όψη δίνει…

Ακούω εσένα κι αναλογίζομαι στιγμές…..
Κι οι στιγμές χρωματίζονται
Άλλοτε με το μαύρο του ερέβους
Άλλοτε με το κόκκινο της μνήμης πάθος….

Σκέφτομαι…..ευχή - μακάρι καταθέτω….

Ας ήμουν θεός…..
Αν ήμουν θεός!….
Χώμα και νερό στα χέρια να είχα….
Κι απ΄ την αρχή να σε γεννούσα….
Πνοή να σου έδινα
με ένα φιλί ανάσα στην άκρη των χειλιών ….
Αν ήμουν θεός...
Αλλιώς θα ερχόσουν…

φεγγάρι Φθινόπωρου υψώνεται....

Φεγγάρι ολόγιομο του Σεπτέμβρη ανεβαίνει….
(ομορφότερο απ΄ τ΄ Αυγουστιάτικο θαρρώ πως είναι φως μου)
Ο ήλιος μόλις μας εγκαταλείπει….

άλλους να φωτίσει τον πηγαιμό του αρχινά….

Παιδιά ουρανού, τα κυρίαρχα, τον πατέρα τους μ΄ όμορφα χρώματα στολίζουν….

Κοιτώ το φεγγάρι….θαρρώ το πρόσωπο σου ζωγραφιά του έχει…..
Κοιτώ τον ήλιο στην δύση του….θαρρώ γνώριμο το δάκρυ του μου είναι….

Αχ ψυχή !…..
Ήλιε μου... Φεγγάρι...
Δειλινό κι ανατολή μου….
Πόνε μου ανάσα …..

Μακρινέ μου σαν τ΄ ουρανού τα κυρίαρχα τέκνα…..
Μοναξιά! …..Φθινοπωρινή μου συντροφιά!….

Πληγή αιμορραγούσα είπες θα καταστείς

Και…κατέστης

με την βροχή ταξιδεύει η σκέψη.....

Mακρινή μακρινή επίπλαστη μου αγάπη ….

Ακούω το βήμα του ψέματος σου….
Ακούω τον ήχο του ψεύδους στο βλέμμα σου…
Βλέπω το χρώμα του ψεύδους στη φωνή σου….

Δεν ακούω πια τις λέξεις σου….
Τις σκέψεις σου ακούω….

Δεν με πονάνε οι λέξεις σου….
Οι σκέψεις σου με χαράσσουν…


-Χαμογέλα μου… ψιθυρίζεις
- Γέλα μου…. Φωνάζεις
Και τη λάμα πιο βαθιά βυθίζεις,,,,
Και στάζει αίμα με χρώμα χαμόγελου
και μια αμυδρή απόχρωση γέλιου….

Στάζει το αίμα και τα χείλη βάφει
και το βλέμμα ζωγραφίζει….

Μα πως νόμιζα η τρελή πως στα ζεστά χρώματα το χαμόγελο ανήκει;
Αυτό το παγωμένο που τα χείλη έβαψε
και το βλέμμα κυριάρχησε
λάθος του ζωγράφου ε;

Μπέρδεψε την θλίψη με το χαμόγελο;
Τη λύπη με το γέλιο;

Όχι;
Λάθος για άλλη μια φορά εγώ ίσως κάνω….

Δακρυσμένο φεγγάρι συνοδεία στη νύχτα
σε γελαστή αυγή να σε φέρει…

Μακρινή μακρινή κι επίπλαστη μου αγάπη...΄Ακου!
Βρέχει πάλι….
Άκου το τραγούδι της βροχής…

Εσύ…εσύ εσύ….ΕΣΥ….

Δεν το άκουσα πρώτη εγώ….η Κα Δημουλά το άκουσε…..
κι εγώ συμφωνώ μαζί της....Εσύ.. εσύ.. εσύ,,,,,

Που χαθήκατε γαμώτο;

Tρέχει η άσφαλτος… ή τρέχω στην άσφαλτο;
Η παράλληλη άσπρη διαχωριστική γραμμή,
τη γραμμή του τέλους στο monitor της εντατικής στο νου φέρνει…
δεν ήθελα ποτέ τον προορισμό και το τέλος του ταξιδιού γνώση να έχω….
Τον προορισμό αυτή τη φορά τον ξέρω….
Πληγή λέγεται ...

Σε καθιστώ συνοδηγό… Σου μιλώ…
Σου μιλάω….σου φωνάζω κυλώντας στην άσφαλτο
- Έμαθα μόνη να ταξιδεύω….
- ……..
- Βρέχει και δυσκολεύομαι
- ………….
- Πόσο εύκολα το « Σ ΄ αγαπάω» λέμε, ε;
- ………….
- Μη μου ξαναπείς ότι μ’ αγαπάς,,, χάρη στο ζητώ
- ……………..
- Βρέχει…..
- ……………..
- “Βρέχει στην εθνική οδό”….ωραίος τίτλος τραγουδιού ε; αγάπη;
- ………………….
- Μα μίλα μου….είναι δύσκολο αυτό το ταξίδι…..
- …………….
- Μίλα μου σε παρακαλώ….
- ……………………
Δίκιο έχεις ….μιλάνε οι σκιές ;

Μα ερώτηση μόνο ακόμα…
.
Όσο τα χιλιόμετρα τρέχω και στην πληγή φτάνω….
Που χάθηκαν;….που χαθήκατε;
Πότε σκιές γίνατε γαμώτο;
Χιλιόμετρα ασφάλτου γίνατε….

Στο 456ο χιλ….Προσκλητήριο μνήμης κάνω,…….

…………………………………………………………………..
ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΤΕ ΓΑΜΩΤΟ;;;;;;;;;;;;;;;;;

μα δεν πειράζει στοχασμέ μου...νύχτα είναι θα περάσει

Φιλί "παράπονο" σου δίνω...

φιλι "δάκρυ "σ΄ακουμπώ, στο προσκεφάλι κάθε αυγή....

φιλί ¨σε θέλω" ψιθυρισμός...

φιλί " Σ΄αγαπάω" κραυγή...

φιλί "μου λείπεις" γράμμα στέλνω....

Μα !...τι μου είπες;΄

Κάτι είπες κι αστόχαστα καρδιά μου πήρα....

Αυτό ; Αυτό μου είπες;

Μια αίσθηση ποτέ σου κτήσης γνώση;...

Μια αίσθηση,δική σου ποτέ δεν έκανες;

Αυτή την πρώτη, ( για μένα ) της Αφής;...

Αυτό είπες Καλέ μου;

Μα ναι!!.....

Αυτό είπες θαρρώ....Αυτό!

Μα εγώ αστόχαστα το πήρα...

η τρελλή!!...

χαμός πελαγίσιας σκέψης έγινες....και χάθεις(;)

(δεν έχει Αφή η θάλασσα καρδιά μου

ξενιτεμένους μόνο.)....

ξενιτιά μου...ξενιτιά μου;

κι ας "στοχασμέ μου "σε κραυγάζω.....

"στου νου μου τα σκοτάδια"

Ξυπνώ το πρωί....
Στον καφρέφτη σου που απένατι μου έχω τον εαυτό μου καλλωπίζω...

Φορώ το χαμόγελο που θέλεις....
Φορώ το βλέμμα που αρκείσαι κι αντέχεις...
Φορώ τα ρούχα της αποδοχής σου...

με κοιτώ...με καθρεφτίζω

"φτου σου....όμορφη!"
στο ειδωλο του ψιθυρίζω ....κι ισως μ΄ακούσει

Κάνω να φύγω....με χαμόγελο μισό μα...

Στον άλλο μου καθρέφτη γυρνώ....
Σ΄ αυτόν τον " έσω"΄
κοντοστέκομαι....το ειδωλό του κοιτώ
" φτου σου...ξεφτίλα"
του κραυγάζω ...κι ισως μ΄ακούσει....

χα! χα! χα!
εγώ είμαι.....εγώ!
και το ένα ειδωλο....και τ΄άλλο εγώ!

"καλή σου μέρα αν ξυπνάς"....
όταν ξυπνήσεις.......

φυλάξου σου είχα πει......

Aναλογίζομαι ψυχή μου....
Λέω τώρα...παραμιλώ...αναρωτιέμαι...
Ποιός την ψυχή να καλμάρει μπορεί;
Ποιό αυτό που το βλέμμα απο Σε θα πάρει;
Πως τα λεπτά , οι ώρες να σέρνονται θα πάψουν;
Ποιός σ΄αυτούς τους λεπτοδείκτες του δικού μου ρολογιού
ζωή να κινηθούν θα δώσει, να δρασκελούν τις μνήμες
και τις ελπίδες που" σέρνονται στο πάτωμα"
δρομείς ξανά να κάνουν...νικήτριες να θέσουν πάλι
σ΄αυτό το νήμα στης διαδρομής το τέλος.....
Aναλογίζομαι ψυχή μου....
Λέω τώρα...παραμιλώ...αναρωτιέμαι...

Αχ ψυχή μου.....λογισμέ μου
νους αλλοπαρμένος ταξιδεύει να σε βρει...
σε έχασε το βλέμμα....
με το κόκκινο και το μωβ του δειλινού ανακατεύτηκες....
κι όμορφος πίνακας στην θάλασσα μου μέσα δύεις....
ομορφη ανατολή .....όμορφη ανατολή
απ΄την θάλασσα που ονειρεύτηκες κι επέλεξες
να Σέ βρει λογισμέ μου.....
Μακρινή Μακρινή Μακρινή μου...Αγάπη
φοβάμαι στης νύχτας το σκοτάδι....
μα τρέμω στης μέρας το φως......

φυλάξου...σου είπα...
τρόμαξες....τρόμαζω....
έφυγες.... έμεινα....

15/9.... άραγε γιατί;

Αντίκρισα γήινο φως αρχές Φθινόπωρου.....15/9.

Βιαζόμουν λέει η μάνα να τ' αντικρίσω γιατί στο δρόμο παρα λίγο να γεννιόμουν.

Μάλλον όμως, αυτό που είδα δεν μου άρεσε.

Αλλιώς το περίμενα αυτό το φως στο μητρικό ταξίδι.

Αλλιώς το ονειρευόμουν μέσα στην απόλυτη σιωπή της μήτρας που βρήκα να μεγαλώσω ...- "Βρήκα λάθος μήτρα να κυοφορηθώ"

σκέφτηκα ,

κι έβγαλα φωνή ,που πόνεσαν τα πνευμόνια ,σκίσανε την γονε ι κή καρδιά και με απέβαλε.

-Αυτό δεν είναι κλάμα παιδιού που γεννιέται.

είπε η μαμή,

-θρήνος εκατόχρονης που έζησε και πέρασε όλες τις δυστυχίες που η ειμαρμένη χαρίζει στον άνθρωπο, αυτό είναι. .
"Θεός να φυλάξει! Δεν το έχω ξαναζήσει "

σκέφτηκε και με πέταξε σε μια γωνιά σταυροκοπώντας τον εαυτό της και φτύνοντας τρεις φορές τον κόρφο της..

- Πώς σε λένε?

-Ενόχληση με λένε....

Βαφτίστηκα μόνη μου, βλέποντας αυτούς που με πρωταντίκρισαν, κι΄ όσα έκαναν για εμένα πρίν εμένα να γνωρίσω ,

όταν στο φως βγήκα.....
Ενόχληση λοιπόν κι ο πατέρας σωστός ληξίαρχος βάζοντας σφραγίδα στο όνομα μου, με βουτά
απ΄ το παράθυρο να με πετάξει....

Αν δεν ήταν η μάνα που φοβήθηκε "τι θα πει ο κόσμος", θα ταξίδευα ίσως σε άλλη μήτρα ...

κάνοντας όνειρα για καλύτερη έξοδο ,απ άλλα σπάργανα πιο φιλόξενα ίσως ....

και με αγάπη να μ ΄αντικρίσει η γη…

Όνειρα ...

Όνειρα μιας ενόχλησης …τι περιμένεις?..

καλη έξοδο, στον καθρέφτη μου εύχομαι από καρδιάς.....

αγάπη σας τρατάρω...........................

ELENA ΑΔΕΛΦΗ μου.....

σε παγωμενους χρόνους τρεις , ηρθες και δακρυα χαρας εφερες, απο χρόνους πριν....

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....λιγο ειναι, παρα πολυ λίγο....

ο Μεγαλος Απών στην ζωη μου, ιδιαιτερα χαιροταν τη μερα τουτη

Ο Μεγαλος Απων στη ζωη μας, (όλων μας...γιατι όταν σε βρηκα ηταν η πρωτη σκεψη...-κριμα Χαρα μου που δεν προλαβες να την γνωρισεις, κριμα Αδελφη που δεν προλαβες να τον γνωρισεις σου ειπα- (στο ειπα, στο ξαναλέω..εχασες Αδελφη, κι Εκεινος έχασε),

Ο Γιαννάκος μου, κι ο άλλος Καλός και στην "μοναδικότητα " της λέξης Μοναδικος Φίλος, ο Νικόλας ο σιωπηλός μου, βίωσαν αυτη τη γιορτη του Απόντα στις 15/9/2001, που πάλι δακρυα δακρυα δακρυα χαρας με ειχαν πλημμυρίσει και κουβεντα δεν μπορουσα να βγαλω.,....

μονο τους άγγιζα Όλους Όλους ψελίζοντας ευχαριστω μπερδεμενα με γιατι και πως....

ΑΔΕΛΦΗ μου.....ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΙΣΩ ΕΦΕΡΕΣ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ψελίζω και ΤΙ:....ΤΙ;

θΕΕ ΜΟΥ;......

ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΠΑΙΡΝΩ;....

κι Αχαριστη με αποκαλω....

ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ.....απο χρονους πριν και μετα...και μετα

μαζί σου θέλω.....

Στ’ αστέρια που στον ουρανό σου φύτεψες,
φωτιάς ελπίδα να τα κοιτώ και να σε βρίσκω,
ονειρεύομαι την Ανατολή.

Μαζί σου όμως.....

Μαζί σου να την ξαναδώ.....

Θυμάσαι; ...Με ξυπνούσες!

-Κοίτα τον ήλιο!... Για σένα βγαίνει....

-Απ’ τα σπλάχνα του πελάγους άλικος αυτός απ’ το σκούρο μπλε, σχεδόν μαύρο της αυγής, ξεπροβάλει.

-Για σένα! Χαμογέλα του.

-Μαζί του να το σεργιανά κι όμορφη την πλάση να κάνει...

Θυμάσαι;

Έλεγες... έλεγες!

Μιλούσες!... Mου μιλούσες!

Τώρα τι;

Τώρα που;

μοναξιά με έθεσες!....
σε έρημους δρόμους με τοποθέτησες!

Κι εσύ πού;

Στ’ αστέρια σου σε ψάχνω. ....

Ήλιους χαμογελαστούς να βρω μες στης νυχτιάς το χρώμα γυρεύω

Το χαμόγελο έκλεψες μια ανατολή, ψυχή μου (κλέφτρα.....)

Ήλιος έγινες , στον γαλαξία σου το ταξιδεύεις για να το ξεναγήσεις

Καλοτάξιδοι κι οι δυο εστέ.....

περαμένω εγώ.....

εδώ......

σ΄αυτόν τον έρημο σταθμό που το τελευταίο άγγιγμα....
το χέρι παγωμένο στέκει σ αυτή του αποχαιρετισμού την κίνηση

Φως μου....Σκότος μου

περιμένω Σε.....

Κι αν το χαμόγελο στο σύμπαν χάσεις,

μη λυπηθίις ψυχή μου....μη μου σκιαχτείς

καινούργια φορεσιά στα χείλη θα φτιάξω.

δείλι μου κι ανατολή μου.....

πετράδι άμμου....και ξεφεύγεις

χαμόγελο δειλινού νοτισμένου ...ήσουν
δάκρυ μαργαριτάρι βυθου καθάριου ωκεάνιου...έγινες
κλάμα γοερο παιδιου,που τον ήλιο πεισματικά ν΄ακουμπήσει θέλει
και δεν μπορεί....θα γίνεις.

Αγέρας ποτίσμένος νοσταλγία, εσύ....
ουρανός βουρκωμένος που τα δάκρυα
διστάζει να αφήσει να κυλήσουν
συνειδήσεις να ξεπλύνει, εσύ.....

Ερχεσαι ....φεύγεις
όνειρο έγινες
χαμόγελο αυγής ,ματωμένη δειλινού ανάμνηση....

Ξημερώνει...στην χαραδρα των νερών
τελευταιο τραγουδι τ΄αηδόνι
για σένα αφήνει.....
Ακου....Ακου...Ακου....
χαμογελάς;
μαρτύριο κι αναπαμέ μου....
πετράδι άμμου έγινες
κι απ τα δάχτυλα μου ανάμεσα.... ξεφεύγεις

διατάξτε Κύριε....................

Νύχτες οσμών, δάκρυτος μούχλιασμα...
καπνός λυχναριού ταξιδιάρικης μνήμης,
παρελθόντος παρόντος και μέλλοντος....
Αηδονιού θλιμμένο τραγούδι.
Μνήμη γρανίτης κολλημένος σε βράχο
απολιθωμένο αγκάθι...
Η τρέλα σε οσμίζεται
κι εσύ εκεί επιμένεις σε λέξεις τρεις...
αγκυροβόλι τις κάνεις....
ίσως, αν, όταν.....
παρελθόν και μέλλον στο λεξικό σου
πόρνες κοινές σε κενοτάφιο.....
το λίμα ένα....
το ίσον αμφίδρομο ....
Καπνός απορρέουσας ποταμίσιας ορμής
στον βυθό σε τραβά...
Νεκρούς ορίζοντες κι ελπίδες νεκρές
σε παράταξη διατάσεις.....
πρόσταγμα....
-προοοσ-χη....
(προστάζεις με ψωνή βυθού)...
προταα..σετε...
-παρουσιάσου.....
-αναφέρσου.....΄

-στρατιώτης....βλέμμα τυφεκιοφόρος
μόνιμης μελαγχολίας......
εθελοντής παλιάτσος......
αναφέρομαι......
διατάξατε Κύριε......

-χαχαχα....απλά να σε εξευτελίσω ήθελα....

-ελεύθερος.....τώρα

-θύματος θύτη

ε- λ-ε-ύ-θ-ε-ρ-ο-ς ακόμα και να πεθάνεις.......

σ΄ένα χρόνο τσιγγάνο....που όλο φεύγει

Ματωμένα δάκρυα....
πέτρινα όνειρα που φλερτάρουν με απύθμενους εφιάλτες.
Πληγωμένα φτερά με λάμες κοφτερές τ΄ ακρόφτερα στολίζεις..
Ακρα που σέρνονται στο έδαφος
καρφιά τα κάνεις , κάτω απ΄ το χώμα τα πακτώνεις.

Όνειρα κραυγές σχοινοβατούν
πάνω από πύρινες γλώσσες.
Με κάλπικα ζάρια,( το έξι σε μηδέν άλλαξες )
την ζωή μου έπαιξες.
Σε "πειραγμένη" ρουλέτα
την ψυχή μου ρίχνεις
και την παίζεις,
για μια ¨κάλπικη λίρα"
κι εγώ...
τα μάτια σου μόνο κοιτούσα
ορίζοντας μόνος και μοναδικός.
Ματωμένα ποτάμια χάραξαν το πρόσωπο

ρυτίδες ανεξίτηλες ......
κι εγώ εσένα ....
εκεί επιμένοντας...προσδοκώντας

κ εσύ εμένα
εκεί επιμένοντας .... χαράσσοντας ρυτίδες

Σ΄ ένα χρόνο τσιγγάνο...που όλο φεύγει.

Μ΄αρρωσταίνει....

Μ΄αρρωσταίνεις....

Θα μου απαντήσεις άραγε ποτέ;

Πέτρινες μέρες φύτεψες σε πέτρινη μήτρα
και με γέννησες....
Θύτης μιας ζωής που ποτέ δεν θέλησες.
Τα χέρια σου ματωβαμμένα έχεις
μ’ αυτό της ψυχής μου το αίμα
απ’ την ώρα που τον ομφαλό μου έκοψαν.
Απ’ το υγρό σκοτάδι της μήτρας
σε μια υγρή σκοτεινή ζωή με έφερες.
Ποιο λουλούδι να ζήσει μπορεί
χωρίς το φιλί του αγέρα;
Κι αγέρας εσύ δεν ήσουν....
Ποιό χιόνι λιώνει
χωρίς του ήλιου το χάδι;
Κι ήλιος ποτέ δεν υπήρξες ...
Ποιό παιδί χωρίς το φιλί - βλέμμα
ανδρώνεται και θεριεύει;
Ποιό σπλάχνο απ’ τα σπλάχνα μας
χωρίς ευχή τραγουδιού
νανούρισμα αγκαλιάς
να χαμογελά θα μάθει;

Θα μου απαντήσεις άραγε ποτέ;