15/9.... άραγε γιατί;

Αντίκρισα γήινο φως αρχές Φθινόπωρου.....15/9.

Βιαζόμουν λέει η μάνα να τ' αντικρίσω γιατί στο δρόμο παρα λίγο να γεννιόμουν.

Μάλλον όμως, αυτό που είδα δεν μου άρεσε.

Αλλιώς το περίμενα αυτό το φως στο μητρικό ταξίδι.

Αλλιώς το ονειρευόμουν μέσα στην απόλυτη σιωπή της μήτρας που βρήκα να μεγαλώσω ...- "Βρήκα λάθος μήτρα να κυοφορηθώ"

σκέφτηκα ,

κι έβγαλα φωνή ,που πόνεσαν τα πνευμόνια ,σκίσανε την γονε ι κή καρδιά και με απέβαλε.

-Αυτό δεν είναι κλάμα παιδιού που γεννιέται.

είπε η μαμή,

-θρήνος εκατόχρονης που έζησε και πέρασε όλες τις δυστυχίες που η ειμαρμένη χαρίζει στον άνθρωπο, αυτό είναι. .
"Θεός να φυλάξει! Δεν το έχω ξαναζήσει "

σκέφτηκε και με πέταξε σε μια γωνιά σταυροκοπώντας τον εαυτό της και φτύνοντας τρεις φορές τον κόρφο της..

- Πώς σε λένε?

-Ενόχληση με λένε....

Βαφτίστηκα μόνη μου, βλέποντας αυτούς που με πρωταντίκρισαν, κι΄ όσα έκαναν για εμένα πρίν εμένα να γνωρίσω ,

όταν στο φως βγήκα.....
Ενόχληση λοιπόν κι ο πατέρας σωστός ληξίαρχος βάζοντας σφραγίδα στο όνομα μου, με βουτά
απ΄ το παράθυρο να με πετάξει....

Αν δεν ήταν η μάνα που φοβήθηκε "τι θα πει ο κόσμος", θα ταξίδευα ίσως σε άλλη μήτρα ...

κάνοντας όνειρα για καλύτερη έξοδο ,απ άλλα σπάργανα πιο φιλόξενα ίσως ....

και με αγάπη να μ ΄αντικρίσει η γη…

Όνειρα ...

Όνειρα μιας ενόχλησης …τι περιμένεις?..

καλη έξοδο, στον καθρέφτη μου εύχομαι από καρδιάς.....

αγάπη σας τρατάρω...........................

ELENA ΑΔΕΛΦΗ μου.....

σε παγωμενους χρόνους τρεις , ηρθες και δακρυα χαρας εφερες, απο χρόνους πριν....

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....λιγο ειναι, παρα πολυ λίγο....

ο Μεγαλος Απών στην ζωη μου, ιδιαιτερα χαιροταν τη μερα τουτη

Ο Μεγαλος Απων στη ζωη μας, (όλων μας...γιατι όταν σε βρηκα ηταν η πρωτη σκεψη...-κριμα Χαρα μου που δεν προλαβες να την γνωρισεις, κριμα Αδελφη που δεν προλαβες να τον γνωρισεις σου ειπα- (στο ειπα, στο ξαναλέω..εχασες Αδελφη, κι Εκεινος έχασε),

Ο Γιαννάκος μου, κι ο άλλος Καλός και στην "μοναδικότητα " της λέξης Μοναδικος Φίλος, ο Νικόλας ο σιωπηλός μου, βίωσαν αυτη τη γιορτη του Απόντα στις 15/9/2001, που πάλι δακρυα δακρυα δακρυα χαρας με ειχαν πλημμυρίσει και κουβεντα δεν μπορουσα να βγαλω.,....

μονο τους άγγιζα Όλους Όλους ψελίζοντας ευχαριστω μπερδεμενα με γιατι και πως....

ΑΔΕΛΦΗ μου.....ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΙΣΩ ΕΦΕΡΕΣ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ψελίζω και ΤΙ:....ΤΙ;

θΕΕ ΜΟΥ;......

ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΠΑΙΡΝΩ;....

κι Αχαριστη με αποκαλω....

ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ.....απο χρονους πριν και μετα...και μετα