Θα μου απαντήσεις άραγε ποτέ;

Πέτρινες μέρες φύτεψες σε πέτρινη μήτρα
και με γέννησες....
Θύτης μιας ζωής που ποτέ δεν θέλησες.
Τα χέρια σου ματωβαμμένα έχεις
μ’ αυτό της ψυχής μου το αίμα
απ’ την ώρα που τον ομφαλό μου έκοψαν.
Απ’ το υγρό σκοτάδι της μήτρας
σε μια υγρή σκοτεινή ζωή με έφερες.
Ποιο λουλούδι να ζήσει μπορεί
χωρίς το φιλί του αγέρα;
Κι αγέρας εσύ δεν ήσουν....
Ποιό χιόνι λιώνει
χωρίς του ήλιου το χάδι;
Κι ήλιος ποτέ δεν υπήρξες ...
Ποιό παιδί χωρίς το φιλί - βλέμμα
ανδρώνεται και θεριεύει;
Ποιό σπλάχνο απ’ τα σπλάχνα μας
χωρίς ευχή τραγουδιού
νανούρισμα αγκαλιάς
να χαμογελά θα μάθει;

Θα μου απαντήσεις άραγε ποτέ;