Τρίτη, Ιουνίου 5

Από τι να ΄ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού...

Κάθομαι στην κουνιστή ξύλινη παλιά καρέκλα. Απέναντι μου η μικρή, ομογάλακτη, όμαιμη, σιαμαία, αδελφή ψυχή, η διάσπαση μου, -εγώ- κι ένα παραμύθι αρχίζω να της διαβάζω..από ένα βιβλίο που χρονολογείται πια χρόνους πολλούς , έγινε κιόλας 40 χρονών...

Eνα μισό-σκισμένο βιβλίο, σαν ημερολόγιο παλιού καραβιού, που, ποιος ξέρει πώς γλίτωσε από την οργή των θεών και τις φωτιές των ανθρώπων, απ' τα δόντια της θάλασσας, κι απ τα ατέλειωτα Φθινόπωρα.
Μυρίζει αλμύρα, μπαρούτι, χώμα νοτισμένο απ΄ την βροχή, χοχλακιστό αίμα άλικο, ποτάμι ροής γυναικείας υπόστασης, αρχαία νοσταλγία, πόνο, δάκρυ και κάτι ακόμη - μια μυρωδιά που την έχεις κάπου βαθιά μέσα σου μα δεν ξέρεις να την προσδιορίσεις, να την ονομάσεις. Μια μυρωδιά χαράς πικρόγλυκης, λύπης χαρμόσυνης. Μια μυρωδιά που περικλείει όλα τα αντίθετα και τα συνώνυμα όλα τα ξένα και οικία, όλα τα άγνωστα και γνώριμα, γι αυτό να την ονομάσεις δύσκολο σου είναι. Μια μυρωδιά του ίδιου σου του Εαυτού.

Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκες. Φθινόπωρο. Θλιμμένη εποχή, φθίνουσας ζωής, προμήνυμα παγωνιάς και τέλους. Κι αντίθετα με όλους τους ανθρώπους κατοικούντων και παρεπιδημούντων σ΄ αυτή και απ΄ αυτή τη γη ανά τους αιώνες, για σένα οι εποχές δεν άλλαζαν. Όλα τα πάντα τα ζούσες μέσα στο Φθινόπωρο. Λες κι εσένα οι άλλες εποχές είτε σ' αγνόησαν, είτε δεν κατάλαβαν ότι είσαι μαζί με όλους τους άλλους. Έτσι στην αγκαλιά του, το Φθινόπωρο, σε πήρε και σε μεγάλωσε... Κι ένα πρωινό....
Δεν θέλω ν΄ ακούσω αυτό το παραμύθι .

-Μα γιατί; Μην σε στεναχωρεί που το φθινόπωρο κυριαρχεί...θα τ΄ αγαπήσεις. Θα δεις. Θα δεις.

-Δεν θέλω σου είπα. Πες μου ένα παραμύθι με Καλοκαίρια ζεστά κι ηλιόλουστα, αρμενίζοντα σε θάλασσες ήρεμες, πες μου γι Άνοιξες ερωτικές, με πρωτολούλουδα γεμάτες, και με φως ιλαρό. Πες μου για τον χορό των εποχών και την ζωή κάποιων άλλων.

-Δεν ξέρω άλλο παραμύθι. Μόνο το δικό σου ψυχή μου... Μόνο αυτό γνωρίζω.

-Τότε πέτα αυτό το βιβλίο. Έτσι κι αλλιώς μισό-σκισμένο είναι.. Πάμε να κοιμηθούμε αγκαλιά. Να νανουριστούμε έτσι όπως το φθινόπωρο μας έμαθε.

-Μα, ηρέμησε και άκου. Έχει κι όμορφες στιγμές κι ας είναι χρωματισμένες με την καταχνιά του φθινοπώρου καρδιά μου..

-Δεν θέλω. Δεν θέλω. Κλείστο και πάμε να κοιμηθούμε. Σε παρακαλώ. Μην με παιδεύεις άλλο.
-Πάμε. Ότι θες ψυχή μου... Πάμε.

7 σχόλια:

betty είπε...

Εμένα πάλι από μικρή δεν μου άρεσαν τα παραμύθια γιαυτό και δεν έχω διαβάσει πολλή λογοτεχνία στη ζωή μου. Πάντα μου άρεσαν οι αληθινές ιστορίες με δράση, οι εφευρέσεις και οι ανθρώπινες ανακαλύψεις κι επίσης παρατηρούσα τη ζωή των εντόμων σηκώνοντας τις πέτρες του κήπου! Όμορφο είναι το τώρα, γιατί το μαγειρεύουμε όπως μας αρέσει κι έτσι μας φέρνει πιο κοντά στο αύριο που ονειρευόμαστε.

Ανώνυμος είπε...

Κι όμως...
Θυμάμαι και καλοκαίρια και χειμώνες, όμορφη μου. Και ξενύχτια με λουκουμάδες αχάραγα. Και γέλια πολλά γέλια. Κι αγάπη με κανέλα μύριζε το σπίτι. Κι αγκαλιές με πρόσωπα αγαπημένα. Και βλέμματα που χαίρονταν στο «έλα», «στο καθίστε ένα βράδι ακόμη». Χαραγμένα για πάντα στη μνήμη.
ΕΣΥ.
Με το τόξο της Περσεφόνης αλάβωτη περήφανη.

Σ' αγαπάω, και ξέρω... μόνο να..
ένα αχ... εδώ στη καρδιά...
ένα γαμημένο φθινόπωρο...
με λάβωσε και μένα...
Ο Νικόλας σου

Μαρινα ..... είπε...

@betty...όμορφη betty. σε ευχαριστω...ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.περισσοτερα στο BLOG της Αναστασιας...Συμπτωση! Ούτε εμενα μου αρεσαν τα παραμύθια.Μόνο οι αληθινες ιστορίες.Απ τα παραμύθια επαιρνα μόνο το " Ζήσανε αυτοί καλά κι εμεις καλύτερα"....Γι αυτο η " διάσπαση " αρνήθηκε να ακουσει το παραμυθι- ιστορια ζωης....με βουρκωσες στο blog της cook...σε ευχαριστω..μολις νιωσω ετοιμη θα σου γραψω

Μαρινα ..... είπε...

@ ΝΙΚΟΛΑ MOY .... Ναι.Ναι..ολα τα όμορφα μαζι..ολα τα ασχημα μαζι.ολα τα γελαστα κι ολα τα δακρυσμενα...θυμησου όμως κατι, παντα κι όλο το γελιο δεν ειχε ενα συννεφο λυπης απο πανω του και γύρω του? θυμησου και τις καταιγιδες -που αντιθετα απ το φυσικο φαινομενο-σε μας ερχοντουσαν μετα το ουρανιο τοξο....ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΝΙΚΟΛΑ ΜΟΥ....ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ...

Ανώνυμος είπε...

λατρεύω τα παραμύθια- οπωσδήποτε με "χαπυ εντ"!....λατρεύω και το φθινόπωρο γιατί έχει τόσα χρώματα όσο 3 εποχές μαζί...δεν είναι τέλος,δεν είναι παγωνιά...είναι ένα βήμα πριν ακολουθήσει το φωτεινό λευκό του χειμώνα που εξαγνίζει και προετοιμάζει για μια νεα ζωή στην αυγή της άνοιξης...

Μαρινα ..... είπε...

@Cook... Αναστασια Σε πεθύμησα...Ενα ολόκληρο spot για Σένα και την Βetty...Από καρδιας...Το δώρο μου.Το δάκρυ και το χαμογέλιο μου...ΣΕ ΕΣΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....

Ανώνυμος είπε...

Μαρινάκι
ό,τι έχουμε στην ψυχούλα μας αυτό και αντικρίζουμε στους άλλους...κι εσύ γλυκιά μου έχεις ολόκληρο θησαυρό εκεί...να'σαι πάντα καλά,και αν κάποιον πρέπει να ευχαριστείς αυτός είναι ο εαυτός σου,που με θάρρος αγωνίζεται να βγει από τις συμπληγάδες
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑ!!!