Από τι να ΄ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού...

Κάθομαι στην κουνιστή ξύλινη παλιά καρέκλα. Απέναντι μου η μικρή, ομογάλακτη, όμαιμη, σιαμαία, αδελφή ψυχή, η διάσπαση μου, -εγώ- κι ένα παραμύθι αρχίζω να της διαβάζω..από ένα βιβλίο που χρονολογείται πια χρόνους πολλούς , έγινε κιόλας 40 χρονών...

Eνα μισό-σκισμένο βιβλίο, σαν ημερολόγιο παλιού καραβιού, που, ποιος ξέρει πώς γλίτωσε από την οργή των θεών και τις φωτιές των ανθρώπων, απ' τα δόντια της θάλασσας, κι απ τα ατέλειωτα Φθινόπωρα.

Μυρίζει αλμύρα, μπαρούτι, χώμα νοτισμένο απ΄ την βροχή, χοχλακιστό αίμα άλικο, ποτάμι ροής γυναικείας υπόστασης, αρχαία νοσταλγία, πόνο, δάκρυ και κάτι ακόμη - μια μυρωδιά που την έχεις κάπου βαθιά μέσα σου μα δεν ξέρεις να την προσδιορίσεις, να την ονομάσεις. Μια μυρωδιά χαράς πικρόγλυκης, λύπης χαρμόσυνης. Μια μυρωδιά που περικλείει όλα τα αντίθετα και τα συνώνυμα όλα τα ξένα και οικία, όλα τα άγνωστα και γνώριμα, γι αυτό να την ονομάσεις δύσκολο σου είναι. Μια μυρωδιά του ίδιου σου του Εαυτού.

Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκες. Φθινόπωρο. Θλιμμένη εποχή, φθίνουσας ζωής, προμήνυμα παγωνιάς και τέλους. Κι αντίθετα με όλους τους ανθρώπους κατοικούντων και παρεπιδημούντων σ΄ αυτή και απ΄ αυτή τη γη ανά τους αιώνες, για σένα οι εποχές δεν άλλαζαν. Όλα τα πάντα τα ζούσες μέσα στο Φθινόπωρο. Λες κι εσένα οι άλλες εποχές είτε σ' αγνόησαν, είτε δεν κατάλαβαν ότι είσαι μαζί με όλους τους άλλους. Έτσι στην αγκαλιά του, το Φθινόπωρο, σε πήρε και σε μεγάλωσε... Κι ένα πρωινό....

Δεν θέλω ν΄ ακούσω αυτό το παραμύθι .

-Μα γιατί; Μην σε στεναχωρεί που το φθινόπωρο κυριαρχεί...θα τ΄ αγαπήσεις. Θα δεις. Θα δεις.

-Δεν θέλω σου είπα. Πες μου ένα παραμύθι με Καλοκαίρια ζεστά κι ηλιόλουστα, αρμενίζοντα σε θάλασσες ήρεμες, πες μου γι Άνοιξες ερωτικές, με πρωτολούλουδα γεμάτες, και με φως ιλαρό. Πες μου για τον χορό των εποχών και την ζωή κάποιων άλλων.

-Δεν ξέρω άλλο παραμύθι. Μόνο το δικό σου ψυχή μου... Μόνο αυτό γνωρίζω.

-Τότε πέτα αυτό το βιβλίο. Έτσι κι αλλιώς μισό-σκισμένο είναι.. Πάμε να κοιμηθούμε αγκαλιά. Να νανουριστούμε έτσι όπως το φθινόπωρο μας έμαθε.

-Μα, ηρέμησε και άκου. Έχει κι όμορφες στιγμές κι ας είναι χρωματισμένες με την καταχνιά του φθινοπώρου καρδιά μου..

-Δεν θέλω. Δεν θέλω. Κλείστο και πάμε να κοιμηθούμε. Σε παρακαλώ. Μην με παιδεύεις άλλο.
-Πάμε. Ότι θες ψυχή μου... Πάμε.