«Δεν είναι λίγο να θυμώνεις με αυτούς που αγάπησες
όταν σε αφήνουνε μόνη να βγάλεις πέρα τη ζωή
σαν να μην έχουνε καμία ευθύνη» Δ.βαρβαρήγος
…Δεν ξέρω αν είναι λίγο.. Δεν ξέρω αν είναι πολύ...Ξέρω όμως ότι είναι αβάσταχτο.. Ο θυμός είναι αβάσταχτο συναίσθημα ειδικά αν τον νιώθεις για αγαπημένους που οριστικά έχουν φύγει.. Κι είσαι μαζί τους θυμωμένος (η)…Γιατί δεν έχεις μέλλον μαζί τους, μόνο παρελθόν, μόνο μνήμες καλυμμένες με το πέπλο της θλίψης για πάντα.. Πονάει ο θυμός αυτός γιατί ενώ γνωρίζεις ότι είναι άδικος εντούτοις έχει κολλήσει μόνιμα στην ψυχή σου, που χρόνο με τον χρόνο γίνεται βράχος υποθαλάσσιος, θαλάμι που ο θυμός σαν το χταπόδι έρχεται και κουρνιάζει…Και γίνεται σπίτι του η ψυχή σου…
Κι αποκτάς μόνιμο συγκάτοικο πια….την Θλίψη.
Κι έρχεται κάποια στιγμή, μια ευλογημένη στιγμή, που αντιλαμβάνεσαι με όλες τις αισθήσεις σου ότι ο θυμός σου είναι άδικος. ( ακούς βλαμμένε εγωπαθή εαυτέ ; τ΄ ακούς; ηλίθιος κι άδικος) γιατί αυτοί που έφυγαν, σε θυμούνται, κι έρχονται στα δύσκολα σου, στα πραγματικά αδιέξοδα σου, φως να ρίξουν, χέρι να δώσουν, να φωτίσουν και να οδηγήσουν, σε μονοπάτια σωστά, κι ο θυμός να γίνει ελπίδα, κι η θλίψη χαμόγελο με μέλλον...Γιατί οι φευγάτοι κι αγαπημένοι, μας θυμούνται, ίσως περισσότερο απ΄ ότι εμείς, οι "ακόμα εδώ"....
Τετάρτη, Ιουνίου 13
Κι εγώ που νόμισα ... ότι μ΄εγκατέλειψες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Στο πλήρωμα του χρόνου αγαπάμε και χάνουμε πρόσωπα μένοντας κάθε φορά λιγότεροι.
Ηδονή και οδύνη η ζωή και η ελλειψη. Ό,τι αγαπάμε στο τέλος το χάνουμε, σβήνουν τα ονειρα. Κι οσα απομένουν μεσα μας ενα μεγάλο τίποτα.
Των ονείρων τα σεντόνια έγιναν σάβανα, κισσός των αιώνων.
Βαρύ το φορτίο της μοναξιάς, μα τα όνειρα ευτυχώς δεν σταματάνε να υπάρχουνε κι ας αδυνατίζει η μνήμη και δεν τα θυμόμαστε...
Η ζωή τραβάει το δρόμο της, θλιμμένοι και μελαγχολικοί, συνεχίζουμε το ταξίδι στις μνήμες που αγαπήσαμε...
Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε από το να καρτερούμε σαν ρούχο ζεστό τη λήθη να σκεπάσει το κορμί και το νου μας...
ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ...
@δημητρης βαρβαρηγος...Δημητρη,- ενα δάκρυ αφησε η καρδιά-.. δεν ξερω τι να πω.Εχω υποκλιθει πολλες φορες στην γραφη σου..
"Των ονείρων τα σεντόνια έγιναν σάβανα, κισσός των αιώνων."
Ναι.Και τα όνειρα συνεχιζονται, γιατι τη μνημη τους " ρουχο ζεστο" την κάνουμε,όμως Εκείνοι ξέρουν ότι μια τρύπουλα άνοιξε η φυγή τους και μπαζει παγωνιά.Ετσι σου δειχνουν το κανούργιο ρουχο, που θα σε ζεστανει, θα δεχτεις να σ αγκαλιασει, να αφεθεις στην ζεστασια του, κι ειναι τοση η μεγαλοσύνη τους, που δεν μπαλώνουν την " τρυπα" που αφησε το φευγιό τους. Μας δείχνουν τον δρόμο να την καλύψουμε απόλυτα,απενοχοποιημενα,κι ελευθερα.Γιατι ξέρουν να αγαπουν πια, σ΄αυτο το ταξίδι της αιωνιότητας,χωρις ενοχες και " ιδιοκτησίες" χωρις νου, μονο ψυχη, Αγγελοι φύλακες προσωπικοι της εφήμερης ευτυχίας μας,εως ότου φτάσουμε κι εμεις στην δικη τους ανιδιοτελή διασταση...
Να εισα πάντα πάντα καλά
Δημητρη, κι όπως σου εγραψε κι η Ν.Α.Ρ.Ι.Ν.Α ευλογημενος απ την ζωη...ΦΙΛΏ ΣΕ
Να λοιπόν, πως τα καθημερινά πράγματα καλλιεργούν μυστήρια που πολλές φορές αγνοούμε ως το τέλος τις απαντήσεις τους.
Εκτιμώ σε!
Δημοσίευση σχολίου