Θυμάμαι να σου λέω "σ αγαπώ, "και να τρομάζεις.
Θυμάμαι να σου λέω παραμύθια για όμορφους παράδεισους, νεράιδες που ταξιδεύουν θάλασσες για να έρθουν να σε βρουν, ερωτευμένες, με ένα αγιόκλημα στο χέρι ,στεφάνι να στο κάνουν νυφικό, και να χαμογελάς ευτυχισμένα.
Θυμάμαι να σου μιλώ για το ακατάλυτο του έρωτα μου και να λες "δεν σε πιστεύω”, χαμογελώντας πάντα…
Θυμάμαι τον ήχο του τηλεφώνου να μεταλλάσσεται σε ουράνια μουσική ,που μ ανείπωτη λαχτάρα προσμένω για ν ακούσω…
Θυμάμαι να θες να φυγεις, και λιγωμένα να σου λέω " μείνε...Λίγο ακόμα..Μια στιγμή"
Θυμάμαι να με κοιτάς και να λιώνει η φωνή μου…Θυμάμαι να μου λες ένα μικρούλι, ένα παράξενο “ε μα” και να γελά η ψυχή μου…Θυμάμαι να μου τραγουδάς και να χορεύει ανάριο χορό η ύπαρξη μου…Θυμάμαι ψιθυριστά να μου διαβάζεις στίχους, και να καλμάρει ο νους μου… Θυμάμαι να σε κοιτώ όταν κοιμάσαι και να ψιθυρίζω “θεέ μου κατέβηκες στην γη και σ έχω αγκαλιά”….
Σε τρόμαξα καρδιά μου; Νομίζεις πως μνήμη " παρατατική " έγινες; Μα απ την αρχή μνήμη έντονη γινόταν η κάθε σου στιγμή ….Μνήμη γλυκοχαράζουσας αυγής, μνήμη ιλαρού δειλινού…Μνήμη παρελθούσα και μελλούμενη…Καλώς όρισες απρόσμενε πάντα
8 σχόλια:
Τα λόγια σου δείχνουν άνθρωπο επηρεασμένο από συναισθήματα δυνατά που μόνο ο {έρωτας} ίσως μπορεί να χαρίσει.
Πάντα τέτοια...
@δημητρης βαρβαρηγος... ΔΗΜΗΤΡΗ μου ειναι ερωτας...Οπως πολυ ποιητικα εγραψες, μονο Αυτός χαρασει. Σε ευχαριστω για την ευχη..:-)
...Kαι πώς αλλιώς θα καταφέρουμε να υπάρχουμε, αν δε φυλάμε στα τετράδιά μας τα πιό όμορφά μας παραμύθια;
Κι ούτε ένα βήμα παρά κάτω χωρίς τη μνήμη, την εικόνα, τα αβάσταχτά μας αισθήματα....
"...Θυμάμαι να με κοιτάς και να λιώνει η φωνή μου…Θυμάμαι να μου λες ένα μικρούλι, ένα παράξενο “ε μα” και να γελά η ψυχή μου…"
ΤΕΛΕΙΟ...λόγια τοσο απόλυτα ερωτευμένου...πόσο πίσω με γύρισες Μαρίνα :)
...πάντα τέτοια...
Eκτός από όμορφο όνομα...
εις το εξής
θα έχεις και τον τίτλο της...
«Aρχιτεκτόνισας των blogs»!!!
Σε ευχαριστώ πολύ
Xρήστος
Μαρίνα ευχάριστο και χαρούμενο post, να μην πούμε για τις φιλοσοφικές του προεκτάσεις που είναι ατελείωτες... όσο το Σύμπαν. Επειδή χάρηκα που το διάβασα, σου αφιερώνω τα παρακάτω λόγια του Νίτσε(τα είχα για "αστρονομική" χρήση!)"...Αχ, αν οι ποιητές έστεργαν να ξαναγίνουν αυτό που ήταν άλλοτε: Μάντεις που μας λένε κάτι γι'αυτό που μέλλει να συμβεί...Άμποτε να μας κάμουν να προαιστανθούμε εκπυρωμένους ουρανούς και γαλαξίες του ωραίου. Πού βρίσκεστε σεις, αστρονόμοι του ιδανικού;"
@γιαννης φιλιππιδης....Γιάννη μου,το μονο ασχημο ειναι ότι οι σελίδες στα τετραδια,κιτρινίζουν και ξεθωριάζουν...ευτυχως όμως η μνημη του ερωτα ποτε δεν ξεθωριάζει...
@ cook the book...Αναστασια μου...σε πεθυμησα...άρχισαν οι διακοπές? σου ευχομαι ενα υπεροχο ξεγνιαστο και γελαστο καλοκαιρι...
σε ευχαριστω για την ευχη :-)...Απόλυτος έρωτας είναι, που με παιρνει απ το χέρι, και με πετα πανω απ τα συννεφα της θλίψης...φιλια πολλα πολλα καλοκαιρινα
@Χρηστος Νικολοπουλος...Χρήστο μου...Καλως όρισες και στο δικο μου ¨"σπίτι"...Να είσαι καλα, και να γεμίσεις το blog σου μ'ολα τα όμορφα σου....
@betty ..Βetty μου , καλως ορισες.Σου εχω πει, οτι έχεις την ποιηση μέσα σου...Σ΄ευχαριστω για την αφιερωση...Οταν δωσουμε το χερι στον ερωτα και τον εμπιστευτουμε,τοτε όλα γίνονται παραδοξα και χαρούμενα.Κοιτας την μέρα με μιαν απορια κι ένα χαζο χαμογελιο ζωγραφισμενο στο προσωπο :-)...Γλυκια Betty του σύμπαντος κόσμου...φιλια πολλα.
Δημοσίευση σχολίου