με την βροχή ταξιδεύει η σκέψη.....

Mακρινή μακρινή επίπλαστη μου αγάπη ….

Ακούω το βήμα του ψέματος σου….
Ακούω τον ήχο του ψεύδους στο βλέμμα σου…
Βλέπω το χρώμα του ψεύδους στη φωνή σου….

Δεν ακούω πια τις λέξεις σου….
Τις σκέψεις σου ακούω….

Δεν με πονάνε οι λέξεις σου….
Οι σκέψεις σου με χαράσσουν…


-Χαμογέλα μου… ψιθυρίζεις
- Γέλα μου…. Φωνάζεις
Και τη λάμα πιο βαθιά βυθίζεις,,,,
Και στάζει αίμα με χρώμα χαμόγελου
και μια αμυδρή απόχρωση γέλιου….

Στάζει το αίμα και τα χείλη βάφει
και το βλέμμα ζωγραφίζει….

Μα πως νόμιζα η τρελή πως στα ζεστά χρώματα το χαμόγελο ανήκει;
Αυτό το παγωμένο που τα χείλη έβαψε
και το βλέμμα κυριάρχησε
λάθος του ζωγράφου ε;

Μπέρδεψε την θλίψη με το χαμόγελο;
Τη λύπη με το γέλιο;

Όχι;
Λάθος για άλλη μια φορά εγώ ίσως κάνω….

Δακρυσμένο φεγγάρι συνοδεία στη νύχτα
σε γελαστή αυγή να σε φέρει…

Μακρινή μακρινή κι επίπλαστη μου αγάπη...΄Ακου!
Βρέχει πάλι….
Άκου το τραγούδι της βροχής…

Εσύ…εσύ εσύ….ΕΣΥ….

Δεν το άκουσα πρώτη εγώ….η Κα Δημουλά το άκουσε…..
κι εγώ συμφωνώ μαζί της....Εσύ.. εσύ.. εσύ,,,,,