Παρασκευή, Μαΐου 23

""ακόμα κι οι βρύσες σταμάτησαν να στάζουν"".....


Απαλλαγμένη ύλης…ωσεί παρών διαβάτης σε ατραπούς -σοκάκια
πλασματικής πρωτόκλητης ατόφιας ανυπαρξίας…
Πρόσω ολοταχώς η προσταγή εντός….
Μα και τούτο το εντός μοιρασμένο ίσταται….
Πρόσω όπισθεν …. Κι η διαταγή αλλάζει ανάποδα..παράλογα..

Κι οι ταχύτητες του νου …τρελαίνονται
Σφραγίζονται τα ώτα…..
Μ΄ αφωνία οι χορδές να κραυγάσουν προσπαθούν...
Και……
Λίκνο γίνονται να κουρνιάσουν οι φωνές
και κείνες να! Στην αγκαλιά τους σπεύδουν….
Σα νιογέννητα που απ΄ αμνιακο πέλαγος σε λιμάνι άγνωρης υφής θαλασσα αγκυροβολούν….
Φωνές έμβρυα….κραυγές
Κραυγές υπέργηρες αιωνόβιες….
Κι η λέξη Μια
Κι η κραυγή άλλη Μια… ίδια πάντα……….
Βοήθεια………..
-Αντέχεις…-απάντηση- … η Ηχώ σου ….
από άπατο πηγάδι …..!

Κι η σκοτεινιά….ανατέλει
Κι εραστής ήλιος αχινός…..την περιθάλπει….την κανακεύει
φιλί ευχής ανατολής της ακουμπά στο προσκεφάλι…..
Ευχή ανατολής…. "Καληνύχτα ψυχή μου" ψιθυρίζει...
καληνύχτα.....

3 σχόλια:

Το...πετροχελιδονο είπε...

Το ξέρω Μαρίνα μου...
Ακόμα και αν οι βρύσες σταμάτησαν να στάζουν, νερό, σαν αίμα θα τρέχει στο αυλακωμένο απο τον πόνο πρόσωπο...


Είναι η προσπάθεια...

προσπάθεια ζωής...

Είναι η Ζωή...

Είσαι εσύ Δελφινοκόριτσο μου!!


Απο του ήλιου την άγρια Δύση φιλί αγάπης και αποθυμιάς σου στέλνω...

και μια υπόσχεση...

θα τα πούμε σύντομα ...

Το ...Πετροχελίδονο

Βασίλης είπε...

ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Θα’ ρθω μιαν αυγή του Απρίλη, που άλικα
ρόδα θα μαδά στην πνοή του ανέμου,
λίγο φως να πιω στον ανθοκάλυκα
της φιλίας σου, φίλε μου μακρινέ μου

Να φανούν ζητώντας τα’ αφανέρωτα,
σύντομα με πρόφτασε το βράδυ•
προδομένος κάθε ονείρου κι έρωτα
φυλαχτό δεν έχω ουτ’ ένα χάδι.

Με το νου, σκληρό διαμάντι, ράγισα
της καρδιάς το κρύσταλλο, κι ακόμη
ούτε η Μούσα, η άλλη μοίρα, η μάγισσα,
δάφνη δε μου κάρφωσε στην κόμη.

Το στερνό και μόνο εφόδιο χάλασα•
μα ως θα πλέω, καλέ μου, στη Χαλκίδα,
απ’ το πλοίο θα ρίξω μες στη θάλασσα
τη βαριά του μάταιου αλυσίδα.

Θα σε βρώ θα μείνουμε ώρες λέοντας
τόσα, τόσα ασήμαντα κι ωραία.
Με τα μάτια στο γαλάζιο πλέοντας
θα γεμίσω φως τον αμφορέα.

Αντίκρυ γυαλί ο γιαλός και πάνω του,
σε σαπφείρου γλάστρα, οι γλάροι, κρίνοι•
θα’ χει ο νους τη χάρη του αστεφάνωτου,
δίχως πιά να κρίνεται ή να κρίνει.

Θα μου λές- πρωτόγνωρο φανέρωμα!-
ιστορίες γνωστές γεμάτες γλύκα,
γλέντια ναυτικών ως το ξημέρωμα
για μια Ζαχαρένια ή μιαν Αννίκα.

Και θ’ ακούω εσένα και τα κύματα
- φλοίσβος η φωνή σου, η πνοή σου αρμύρα –
και ξεχνώντας τ’ άλυτα προβλήματα
θα χαρώ ξανά της γης τα μύρα.

Κι όταν θα βραδιάσει – ώχ, έγια λέσα μας ,
έγια μόλα, αδέρφι στην ορφάνια –
ομορφιές απλές θα λάμψουν μέσα μας,
όπως στο γιαλό τα πυροφάνια.

Του Γιάννη Ρίτσου

Αφιερωμένο στο Γιάννη Σκαρίμπα
……………………………………………
Με όλη την αγάπη μου
Στη Μοναδική Αγαπημένη Συντρόφισσα Ελευθερίας
Μετά το παραπάνω κατάλαβα ότι δεν πρέπει να γράψω τίποτα άλλο,…
Καλό Ξημέρωμα Μαρίνα μου

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αναρωτιέμαι πόσοι χώρεσαν στα χείλη τους τη λέξη ΒΟΗΘΕΙΑ.
Αναρωτιέμαι πόσοι χώρεσαν στην κίνηση του χεριού τους το άγγιγμα.

Οι κραυγές εντός μας κραυγές παραμένουν, κραυγές σπαρακτικές.

Καληνύχτα ψυχή μου, καληνύχτα κι ας χάνεται η ηχώ της φωνής πάνω στα πετρωμένα στήθη από τον πόλεμο...