1 Ιουνίου ... Γ ΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...» (Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Σε Εσένα "καληνύχτα"...

Στο παζάρι του ληστή
Πούλησα τα δάκρυα μου
Κι ήβρα την πόρτα σου κλειστή
Αγάπη αγάπη αγάπη μου…
Πούλησα και την καρδιά μου

Στο παζάρι του φονιά
Σ έφεραν σαν περιστέρι
Σάββατο βράδυ στις εννιά
Και πούλησα τα μάτια μου
Κι αγόρασα μαχαίρι...

Ένα μαχαίρι…ένα μικρό, μικρό μαχαίρι
Που ούτε το χέρι δεν το πιάνει
Μα κείνο μπαίνει παγωμένο στην ξαφνιασμένη μας καρδιά
Και σταματά εκεί που τρέμει η θολή κι αξήγητη για πάντα
Η σκοτεινή μας ρίζα της κραυγής
Κι είναι σας λέω ένα μαχαίρι ένα μικρό μικρό μαχαίρι

Στο παζάρι της αυγής πούλησαν και την φωνή μου
Πήρανε και το αίμα μου
Αγάπη αγάπη αγάπη μου,
Πέτρα της υπομονής μου

Στα παζάρια όλης της γης παίξαν ζάρια την χαρά μου
Κι αγάπη μου σ΄ αγόρασα μ΄ αλυσίδες και καρφιά στον έρωτα μου….

(απ΄το cd " μουσικό κουτί" Τάνια Τσανακλίδου)

Είναι τόσο μακριά η νύχτα..

Είναι τόσο δύσκολο το " καληνύχτα"...

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΝΥΧΤΑ δάκρυ και χαμογέλιο μου

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΝΥΧΤΑ έρωτα και φίλε μου

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΝΥΧΤΑ στιγμή και πάντα μου

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΝΥΧΤΑ μακρινέ και όμμορε

ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΝΥΧΤΑ .......σσσσσσσσσσσσσ....

Σιωπή κι η ησυχία

Ο Έρωτας κοιμάται.

Στον ανελπιστο, αδιεξοδο κι αιμοραγουντα έρωτα....

Ο έρωτας...
Όνομα ουσιαστικό πολύ ουσιαστικό…
Ενικού αριθμού… γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού
πληθυντικός αριθμός…
Οι αδιέξοδοι έρωτες…
Οι αδιέξοδοι έρωτες...αιώνιοι…μοναδικοί.
Μέχρι η ψυχή να αποχωρήσει, αυτοί θα είναι εκεί. Ίσως και μετά. Ίσως και πάντα Ίσως και να έλαβαν το χρίσμα της αιωνιότητας.. Μάλλον το έλαβαν. Το αδιέξοδο τους, φάρο κάνουν,…
Καληνύχτα έρωτα μου…Καληνύχτα.
Αναρωτιέμαι αν κατάλαβες ποτέ το βάρος και το ανέλπιδο αυτού του χαιρετισμού…

ΕΖΗΤΗΣΟΝ, ΗΓΑΠΗΣΕΝ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ. ΕΖΗΤΗΣΑ Αυτόν και ουχ εύρων Αυτόν….
…Άκουσε κάποιο μινόρε της αυγής των λύκων, για σένα είναι γραμμένο από το κλάμα κάποιας ψυχής…
θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου….

στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω….

Είσαι βοριάς παγώνεις τα φτερά μου

κι υστέρα μ΄ ένα φιλί ψηλά με πας…
Θαρρείς πως δεν το ξέρω? Ηθελημένα έπεσα…Ηθελημένα στην θάλασσα σου πνίγομαι…Ηθελημένα στην παγωνιά σου κούρνιασα και τα φτερά μου κόβω.

Το ξέρω πως τα πήρε πια η βροχή τα λόγια που ποτε δεν μου ΄χες πει,
Μα εγώ τα καταλάβαινα….
Το ξέρεις πως δεν φτάνει πια ο καιρός να σβήσει εκείνο τ΄ άγριο το φως
Τις νύχτες που σε γλύκαινα….΄
Το ξέρεις…είμαι σίγουρη .Όπου κι αν είσαι. Όπου τη σκέψη κι αν καταθέτεις. Σ΄ όποιους βωμούς παρθένων σκέψεων κι ηδονών θυσιάζεις, ότι κι αν αναπολείς….Το ξέρω. Εγώ για το δικό σου το Εγώ είμαι εδώ …Για μένα για το δικό σου το Εσύ πάντα εδώ. Για σένα πάντα. Εσύ αλλού.

Η καλημέρα μου κι η καληνύχτα σου.
Το χαμογέλιο σου και το κλάμα μου. Εσύ εκεί . Εγώ εδώ.

Ο φόβος …όνομα ουσιαστικό.
Πληθυντικός αριθμός…Οι φόβοι Οι φόβοι από εδώ και πέρα
Οι φόβοι σου…Κ ι οι φόβοι μου.. Ένα βιβλίο που δεν θα διαβαστεί ποτέ.. Γιατί έτσι επέλεξαν, επιλέξαμε, επιλέγουν, θα επιλέξουν. Τελικά όμως επιλέξαμε « σαν φεύγει το φεγγάρι στο σκοτάδι, προδομένη μου αγάπη».

Η μνήμη. Κύριο όνομα των θλίψεων.
Άκλιτο. Πάντα. Η μνήμη, η μνήμη , η μνήμη……..
Ας ερχόταν για λίγο…Ας ερχόσουν για λίγο… Ας χαθείς για πάντα

επιτέλους. Ως μνήμη καθημερινή και πρωτεύουσα… Ας χαθείς. Αμνησία

μυαλού κορμιού ψυχής γίνε.

Αγάπη …Αγάπη …Αγάπη …Πέτρα της υπομονής μου
Βράχε καθημερινής μνήμης αιώνιας διαθήκης έρωτας έγινες…. Θα μείνεις….

Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι Θεοί υφαίνουν την ζωή μας .
Εκείνα που ήταν για να γίνουν δεν έγιναν ποτέ. Κι αυτά που γίνονται δεν ήταν για να γίνουν…..Σιωπή...Σιωπή…
Σσσσσσσσσσσσσσσσ! Η ψυχή θυμάται κι αναπολεί.
Δακρύζει και χαμογελά….Σιωπή.

....καλο ταξιδι

Σκοτάδι πολύ μέσα μου. Όσα είναι τα χρόνια της μνήμης μου για μένα θυμάμαι απελπισμένα να μάχομαι να μετουσιάσω το σκοτάδι σε φως. Mια στάλα φως. Αγώνας δύσκολος χωρίς ανάπαυση, πόλεμος συνεχής πονεμένος και ψυχοφάγος. Κι όταν στιγμές νικήτρια έβγαινα... "πόσες λαβωματιές είχε αυτή η ψυχή..."!

Δεν γεννήθηκα καλή…Παλεύω να κατακτήσω την Αρετή. Πάντα ανάμεσα σε μένα και το φως, ο ίσκιος της. Πορεύομαι κάτω από μια παντοτινή έκλειψη ηλίου.
Ποτέ δεν πήρε τέλος ο αγώνας αυτός. Ποτέ δεν νίκησα ολοκληρωτικά ,ποτέ δεν νικήθηκα ολοκληρωτικά…Κι αυτό είναι η ελπίδα ότι θα τα καταφέρω. Το σκοτάδι μέσα μου θα νικηθεί κι απ το φως της Αρετής θα πληρωθεί το Είναι μου..

Γιατί τουλάχιστον αυτή η πάλη με «έμπυρη γνώση» με μάρκαρε…

Ο θάνατος μόνο δεν νικιέται….Και στην ζωή, για τη Ζωή, αξίζει ο αγώνας τουλάχιστον , να μην την εξευτελίζουμε. Κι αυτό είναι η "έμπυρη νίκη" στα μαρμαρένια αλώνια του καθενός μας..
Στην Αμαλία .... Καλοτάξιδη ψυχή σ' όποιον παράδεισο και για όποιον παράδεισο ονειρεύονταν και ξεκίνησε να πάει..

πιστευω ως ο Ν.καζαντζάκης

ΠΙΣΤΕΥΩ Σ΄ ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ,ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ΄ ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ΄ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ· ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

"ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ.ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ."

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ."

ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

φοβος ή αγάπη; ποιο είναι το δύσκολο;

Οι ανθρώπινες πράξεις έχουν ως κίνητρο στο βαθύτερο επίπεδο τους δύο μόνο συναισθήματα. Τον φόβο ή την αγάπη. Αυτά τα δυο τον καθοδηγούν ως μοναδικές σκέψεις της ψυχής. Κάθε ανθρώπινη πράξη ή σκέψη βασίζεται σε αυτά τα δυο μόνο. Όλες οι άλλες - σκέψεις ή πράξεις -είναι παραλλαγές με την ίδια όμως πάντα κυτταρική ύλη, είτε παράγωγα αυτών των δύο συναισθημάτων. Αγαπούμε γιατί φοβόμαστε, και φοβόμαστε γιατί αγαπούμε…Το πρώτο πράγμα που φοβόμαστε όταν λέμε σ΄ αγαπώ είναι αν θα μας ανταποδοθεί αυτή η αγάπη, Κι όταν μας ανταποδίδεται φοβόμαστε μήπως την χάσουμε…
Αταβιστική συμπεριφορά. Υπάρχει στο γενετικό μας υλικό. Μας δίδαξαν να ζούμε με τον φόβο. Απ΄ τον φόβο της επικράτησης του ισχυρότερου, της νίκης του δυνατότερου , έως τον φόβο του θανάτου. Δρούμε και κινούμαστε και μεγαλώνουμε με αυτόν τον φόβο. Αν διδασκόμασταν όμως , αν δρούσαμε , αν καθοδηγούμασταν απ΄ το άλλο συναίσθημα, την Αγάπη, θα παλεύαμε για κάτι περισσότερο απ την κενή επιβίωση μας, απ το να είμαστε πάντα οι νικητές και οι πετυχημένοι. Τότε ίσως βιώναμε την μεγαλύτερη δόξα του ποιο πραγματικά είμαστε .Ποιοι μπορούμε να είμαστε.
Ο Φόβος μας τυλίγει με ρούχα, ενώ η Αγάπη μας κάνει να στέκουμε γυμνοί. Ο φόβος μας κάνει να κρατάμε γερά και να προσκολλάμε σε ότι έχουμε, η Αγάπη να χαρίζουμε ότι έχουμε. Ο φόβος σφίγγει δυνατά, η αγάπη αγκαλιάζει τρυφερά, Ο φόβος φυλακίζει ,η αγάπη ελευθερώνει. Ο φόβος προκαλεί τον πόνο, η Αγάπη την ανακούφιση. Ο φόβος επιτίθεται, η Αγάπη συγχωρεί και επανορθώνει.
Ο Φόβος είναι το συναίσθημα που συστέλλει, κλείνει, μαζεύει συρρικνώνει συσσωρεύει, κρύβεται . βλάπτει, το βάζει στα πόδια ..
Η Αγάπη είναι το συναίσθημα που διαστέλλει, ανοίγει, μοιράζεται, μένει, γιατρεύει, συγχωρεί, σπρώχνει προς τα έξω…

Χαρά , αλήθεια ,αγάπη.
Το πρώτο η ύψιστη σκέψη. Το δεύτερο ο καθαρότερος λόγος. Το τρίτο το μεγαλειοδέστερο συναίσθημα. Το ένα οδηγεί το άλλο και το καθένα υποκαθιστά αρκετές φορές το άλλο.

φοβου ψυχη μου την ζωη...και δωρα φερουσα

Φοβάμαι ...
τον θάνατο των αισθημάτων. Των αισθήσεων . Την παγωνιά του κενού και της μοναξιάς που αφήνει αυτή η απώλεια. Πεθαίνουν τα αισθήματα; η φιλία πεθαίνει; Πεθαίνει το υπέρτατο που μέσα του περικλείει τα πάντα; Κι όμως…Άδειασε η αγκαλιά από φίλους που “ έφυγαν” σ΄ άλλους ουρανούς. Πάγωσε η καρδιά από φίλους που χάθηκαν σ΄ άλλους τόπους - ίσως κι όμορους-. μα χάθηκαν. Kι έγιναν μνήμη μόνο, και φωτογραφίες ξεθωριασμένων χαμόγελων και βλεμμάτων...

Φοβάμαι…..
Την θανή του έρωτα . Την άδεια καρδιά. Το κενό του νου και τα χιλιάδες γιατί και τα που…”που πάει ο έρωτας όταν πεθαίνει ; σε ποιο αστέρι σε ποιον ουρανό; “ πουθενά δεν πάει. Χάνεται ποιητή...Το μόνο που μένει το άπειρο κενό. Η μαύρη τρύπα που αφήνει ο θάνατος ενός ήλιου, του δικού σου ήλιου, κι η εναγώνια αναζήτηση ενός άλλου γαλαξία να μετοικήσεις.

Φοβάμαι….
Την θανατερή μιζέρια της ψυχής μου...αυτή τη ψυχική μιζέρια που συνουσιάζεται με “εξωγενείς συμπεριφορές” και γεννά μίζερο μυαλό. Εισχωρούν στην μήτρα του και το μεταλλάσσουν.
Και κλείνομαι . Το κλειδώνω για να μην εισχωρήσει τίποτα και κανείς. Κι αυτή η απομόνωση ‘όμως με ριχτάρι θλιμμένης μιζέριας το καλύπτει. Μια ησυχία… Κι αυτό π΄ ακούς είναι τη βουή του πόνου, και την ηχώ του εγώ σου μόνο…Υπάρχει μια σκέψη πρωτεύουσα. Μια μόνο. Ποτέ ξανά… Κι όμως. Ξανά και ξανά.. Τα ίδια λάθη πάντα. Παρ΄ όλο που πίστευα ότι απ τα παρελθόντα έμαθα κι απ τα μελλούμενα, με γνώση θα γλιτώσω…

Φοβάμαι….
Τον θάνατο της ηδονής .Του κορμιού και της ψυχής…Της ηδονής που όταν συμπεριφορές την καπιλεύσουν , την μαρκάρουν , την θανατώσουν, γίνεται οδύνη και φόβος άλογος, μα παντοτινός…Γίνεται μνήμη στο κορμί γραμμένη με μελάνι ανεξίτηλο...

Φοβάμαι όταν τα αισθήματα ματώσουν...

Φοβάμαι όταν η ψυχή αιμμοραγεί...

Φοβάμαι τα εφήμερα και τ΄ απ΄ αλλού φερμένα…
Φοβάμαι τα επίκτητα και τ΄ απ΄ αλλού δοσμένα

Κι αν είναι όλοι αυτοί οι φόβοι να μ ΄ εύρουν τότε....

Δεν φοβάμαι τον Θάνατο.
Τον δικό μου Θάνατο. Ευχή το καλώς όρισμα του.

"βοηθεια!!!" ποιός φώναξε;

Δεν ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
Νίκος Καζαντζάκης.

Δεν δέχομαι τα σύνορα. Δεν με καλύπτουν τα φαινομενικά. Ούτε οι όρκοι επιβεβαίωσης αγάπης ή φιλίας…Πνίγομαι.
Θέλω να υποτάξω την ύλη. Να την πείσω ή να την αναγκάσω όσο δύναμαι, να γίνει καλός αγωγός, κι αν όχι ,έστω μια ευθεία οδός του μυαλού μου, του νου μου...
Θεωρώ ότι τα πάντα είναι πλάσματα του μυαλού. Όλα όσα βλέπω, όσα μυρίζω, όσα αγγίζω, όσα γεύομαι είναι πλάσματα του νου μου….
Ο ήλιος ανατέλλει απ την μια μεριά του κρανίου μου και δύει στην άλλη. Όλα όσα στην διαδρομή συμβαίνουν ,κουβέντες κλάματα ,χαμόγελα και γέλια παιδιών , έρωτες και ηδονές, οσμές και γεύσεις νόστιμων φαγητών είναι φαντάσματα αυτής της πορείας. Αν ο νους χαθεί, τα παρατήσει, όλα θα πάψουν να υπάρχουν… Τα πάντα θα χαθούν, και θα υπάρχω μόνο εγώ στο σύμπαν, κενή ,χωρίς εικόνες, χωρίς γεύσεις, χωρίς μνήμη….Θα γίνω η μήτρα που θα κυοφορεί εμένα, κι αν ο νους αποφασίσει να ξαναγυρίσει τότε θα αποφασίσω κι εγώ αν με γεννήσω ή με αποβάλλω.

Με ένα μόνο παλεύει ο νους όμως. Με μιά μάλλον.Η μόνη που τον κοντράρει που του αντιμάχεται μερικές ,ελάχιστες στιγμές.
Ένα θηλυκό ίσως με σώσει. Η καρδιά!!.

Ο νους όμως είναι πλατύτερος απ τον κόσμο, κι η καρδιά απλά ένα μυστήριο σκοτεινό . Την παντοδυναμία του νου, κανείς, καμία δεν θα καθαιρέσει, παρά μόνο ο Θάνατος.

Το μόνο αρσενικό ισχυρότερο Του.

εκάλεσα αυτόν και ουχ υπήκουσε με....

If you want a lover

I’ll do anything you ask me to

And if you want another kind of love

I’ll wear a mask for you

Ιf you want a partner

Take my hand

Or if you want to strike me down in anger

Here I standI’m your man

If you want a boxer

I will step into the ring for you

And if you want a doctor

I’ll examine every inch of you

If you want a driver

Climb inside

Or if you want to take me for a ride

You know you can

I’m your man
Ah, the moon’s too bright

The chain’s too tight

The beast won’t go to sleep

I’ve been running through these promises to you

That I made and

I could not keep

Ah but a man never got a woman back

Not by begging on his knees

Or I’d crawl to you baby

And I’d fall at your feet

And I’d howl at your beauty

Like a dog in heat

And I’d claw at your heart

And I’d tear at your sheet

I’d say please, please

I’m your man
And if you’ve got to sleep

A moment on the road

I will steer for you

And if you want to work the street alone

I’ll disappear for you

If you want a father for your child

Or only want to walk with me a while

Across the sand

I’m your man
If you want a lover

I’ll do anything you ask me to

And if you want another kind of love

I’ll wear a mask for you

στα χνάρια του Έρωτα....

Αν η αγάπη έχει ελευθερία. ο έρωτας έχει μοναξιά ψυχή μου
κι η “μοναξιά είναι από χώμα…”


Αν ο άνθρωπος είναι από χώμα, το πρώτο του συνθετικό, το γενετικό συνθετικό του είναι η μοναξιά …Γεννιόμαστε μόνοι, και μόνοι πεθαίνουμε…Το ενδιάμεσο διάστημα απ την μήτρα στο μνήμα λέγεται ζωή....Θείο δώρο για κάποιους, αβάσταχτη ευθύνη για κάποιους άλλους που θεωρούν ότι δεν ρωτήθηκαν αν θέλουν να την αναλάβουν, μα τους επεβλήθη…Οι πρώτοι είναι οι ευτυχείς …Οι δεύτεροι οι καταραμένοι…Απ την μέρα που γεννήθηκα νομίζω ότι ανήκω στους δεύτερους..
Ποτέ δεν αγάπησα με έναν άμεσο τρόπο την ζωή…Πάντα την πάλευα και με πάλευε, πάντα την σμίλευα με όνειρα και με σμίλευε με απογοητεύσεις.. .Πάντα την είχα στα μαρμαρένια αλώνια με αντίπαλο τον θάνατο, και πάντα με νικούσε... Γεμίζοντας με θλίψη κι απογοήτευση γιατί υπερτερούσε…Γιατί με ξεγελούσε με δώρα. Δώρα όπως ο έρωτας ,η αγάπη , η δημιουργία ζωής, γεννώντας ανθρώπους, χωρίς σκέψη ,όπως χωρίς σκέψη γέννησαν κι εμένα…..

Όλα έχουν το τίμημα τους…Και τα δώρα της ζωής έχουν το αντίδωρο τους…
H γονική αγάπη ευθύνη…Η ερωτική αγάπη καταπιεσμένο πάθος. Το πάθος τον πόθο ,ο πόθος κτήση η κτήση ζήλια….Κι όλα αυτά καταλήγουν στο μεγαλύτερο δώρο τον έρωτα με αντίδωρο την μοναξιά…Από κει που ξεκινήσαμε δηλαδή, κι εκεί που καταλήγουμε….Γιατί η μοναξιά είναι από χώμα…Το πρώτο μας συνθετικό κι η τελική μας κατάληξη…..

κυβερνήτης του τίποτα, το εγώ μου... Δ.Β

ΘΛΙΨΗ

Δεν ήξερα πως ήμουν ικανός
Με το κλάμα να χαλάσω μιαν ευαισθησία.
Πως μπόρεσα να εθίσω στην προδοσία
Το πάθος που εμπιστεύτηκε
Την ανθρώπινη ρέουσα ενέργειά μου

Φανέρωσα τις πιο αθέατες πλευρές
Της ύπαρξης μου.
Σκορπίστηκα στο φως της απώλειας
Εκεί που το σώμα μυσταγωγείτε
Στη φθορά του χρόνου
Και η ψυχή συμβιώνει μαζί
Με δαίμονες κι Αγγέλους.

΄Όνειρα γλυκά μαζί κι εφιάλτες
μια πράξη που εκτυλίσσεται
στην πηγή του εσώτερου πόνου.
Η κραυγή αντηχεί την αγωνία

καθώς η αθέατη ζωή

χάνεται στο βαθύ σκοτάδι του θανάτου.

Να μια! Στέκομαι απτόητος
Στην μεταφυσική αλήθεια
Ακίνητος μπροστά σε αυτό που μου χάρισαν
Λέγοντας μου “ζήσε”.

Τώρα που μπόρεσα
και σκέφτηκα για μια στιγμή.
Τώρα που γνώρισα στο σκόρπισμα
Το πιο ιδανικό κομμάτι της
Με σιγουριά σας λέω
Ότι αυτή, η ζωή μας, είναι ανώφελη,
Γιατί η μόνη αλήθεια της
Είναι μόνο Θάνατος ( Δημήτρης Βαρβαρήγος απο το βιβλίο του : Αδιέξοδοι έρωτες εκδ. Χρ.Δαρδανός)

Μην θυμώσεις και μην λυπηθείς…κανείς δεν πεθαίνει.. απλά φεύγει. Κανείς δεν μας
θανατώνει, απλά επιλέγουμε την έξοδο, ως ελεύθεροι κι ανένταχτοι πολιορκημένοι.

Ακόμα και στον έρωτα, μα κι απ τον έρωτα. Γι αυτό σου λέω…

Μην λυπηθείς….Μην πενθήσεις ...

Γιατί την ελευθερία μου θα έχω επιλέξει….

Επειδή η ζωή είναι άσκοπη,κι επειδή το μόνο σιγουρό της είναι ο θάνατος....

ανω θρωσκω

…Ο ανθρωπος απ την στιγμη που σηκωθηκε στα δυο πισω ποδια του κι εφτιαξε ενα τσεκουρι με μια κοφτερη πετρα δημιουργησε μεν τις βασεις του μεγαλειου του , αλλα ταυτοχρονα και τις ριζες του αγχους του,επειδη με τα χερια του, και τα εργαλεια που εφτιαχνε με τα χερια του εμελε να ανεγειρει εκεινη την τοση στερεη και παραξενη κατασκευη που ονομαζεται κουλτουρα , για να αρχισει ετσι η μεγαλη διαλυση του ,αφου ειχε παψει μεν να ειναι ενα απλο ζωο,χωρις ωστοσο να γινει ο θεος που του υπεβαλε το πνευμα του .΄

Θα ειναι αυτο το δισυποστατο και δυστυχισμενο πλασμα που κινειται και ζει αναμεσα στην γη των ζωων και τον ουρανο των θεων του, που θα εχει χασει τον επιγειο παραδεισο της απολυτρωσης του΄θα ειναι αυτο το πονεμενο και αρρωστο στο μυαλο πλασμα που θα αναρωτηθει για πρωτη φορα για το “γιατι” της υπαρξης του..
Κι ετσι , τα χερια κι υστερα εκεινο το τσεκουρι, εκεινη η φωτια κι αργοτερα η επιστημη και η τεχνικη θα εσκαβαν καθε μερα και περισσοτερο την αβυσσο που θα τον χωριζε απο την ρατσα της προελευσης του και απο την ζωικη του ευτυχια …
κι η “πολη” θα αποτελεσει στο τελος την τελικη φαση της ξεφρενης πορειας του, την υψιστη εκφραση της αλαζονειας του και την μεγιστη μορφη της αλλοτριωσης του…

Και τοτε (οι Ανωθρωσκικοι)γινονται πλασματα στεναχωρημενα ,μισοτυφλα και μισοτρελα,αγωνιζονται,ψηλαφητα να ξαναβρουν εκεινη την χαμενη αρμονια με το μυστηριο και το αιμα,ζωγραφιζοντας η΄γραφοντας μια διαφορετικη πραγματικοτητα απο εκεινη που για κακη τους τυχη τους περιβαλλει,μια πραγματικοητα που συχνα μοιαζει φανταστικη και παρανοϊκη αλλα που, πραγμα περιεργο,προκειται να ειναι τελικα πιο βαθια κι αληθινη απο την καθημερινη πραγματικοτητα..

Κι ετσι ονειρευομενοι και για αλλους , κατορθωνουν να αρθουν πανω απο την προσωπικη τους δυστυχια και γινονται ερμηνευτες και σωτηρες (”πονεμενοι” -ορα ΙΗΣΟΥΣ-) του συλλογικου πεπρωμενου

εκ των ...εσω

.Υπαρχουν χιλιαδες ανθρωποι που νιωθουν οπως εγω, σ αυτην την πολη..σ αυτο το”παντου”.Αγχωμενοι μοναχικοι ανθρωποι,ανθρωποι που συλλογιζονται το νοημα και το μη νοημα της ζωης,ανθρωποι που νιωθουν οτι ο κοσμος γυρω τους κοιμαται…ενας κοσμος απο ανθρωπους υπνωτισμενους η’ μεταμορφωμενους σε αυτοματα..

Σε αυτο το μπλοκακι -τετραδιο ,λοιπον , αρχισα να γραφω ιστοριες ….Τωρα καταλαβαινω οτι ανεκαθεν η τεχνη του καιρου μας, αυτη η δυνατη και αποδιαρθρωμενη τεχνη,γεννιεται παντα απο την προσωπικη μας διαλυση,απο την απο την αγωνια μας και την δυσαρεσκεια μας..

Ενα ειδος αποπειρας συμφιλιωσης με τον κοσμο αυτης της ρατσας των ευθραυστων ,ανησυχων και γεματων επιθυμιες πλασματων, που ειναι οι ανθρωποι.

Τα ζωα δεν χρειαζονται αυτη την μεσολαβηση της τεχνης.Τους αρκει που ζουν καθως η υπαρξη τους εξελισσεται αρμονικα με την ικανοποιηση των αταβιστικων τους αναγκων.

Το πουλι αρκειται σε μερικους σπορους η΄σκουληκια,ενα δενδρο, για να φτιαξει την φωλια του και μεγαλους χωρους για να πετα.Και η ζωη του,απο την γεννηση ως τον θανατο του κυλα μ εναν ευτυχη ρυθμο που δεν αποδιοργανωνεται ουτε απο την μεταφυσικη απογοητευση ουτε απο την τρελα..

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ: ΤΟ “ ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ” ΖΩΟ ;

με το ιδιο χρωμα ο ερωτας και σιωπη

Οι μέρες ακολουθούν το ρυθμό τους, εμείς τις γεμίζουμε με τις ανησυχίες και τις λύπες μας.

Η ζωή μας χτίζεται από δικές μας πράξεις και δεν φτάνει που δεν μπορούμε να κάνουμε ο ένας τον άλλο ευτυχισμένο, αλλά του στερούμε ή του αρπάζουμε τη χαρά που κάπου - κάπου μπορεί να του εμφανιστεί.

Το εγώ είναι ένας ακόμη σοβαρός παράγοντας που απομονώνει τον κόσμο μεταξύ του. Έτσι σχεδόν αναίτια δημιουργούμε το αίσθημα της μοναξιάς μέσα μας, καθώς γύρω μας μπορεί να δείχνουμε κοινωνικά πετυχημένα άτομα στη δουλειά μας ή σε άλλους τομείς, όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ο Άλλος, αυτός που δεν θα μας κοιτάζει αδιάφορα αλλά που θ’ απλώνει μ’ εμπιστοσύνη τα χέρια του στα δικά μας μέσα.

Οι σχέσεις σήμερα μοιάζουν σαν έρωτες καλοκαιρινοί, που κρατούν λιγο καιρό ακόμα και τον χειμώνα. Γιατί άραγε κανείς δεν μπορεί να βρεί ένα ταίρι να ταυτιστεί εύκολα μαζί του;Τι λείπει πια απ τους ανθρώπους; Ευαισθησίες; χιούμορ; η πηγαία χαρα; μήπως η εγώπάθεια δεν αφήνει χώρο στο Εγώ του άλλου;

στο χρώμα του βράχου,στα ίχνη της άμμου....

Τις μέρες μου άθροισα και δε σε βρήκα

πουθενά , ποτέ να μου κρατείς το χέρι

στη βουή των γκρεμών και των άστρων τον κυκεώνα μου!

Τις μέρες μου άθροισα και δεν σε βρηκα

και τα όπλα ζώστηκα και μόνη βγήκα

στη βουή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου Ο.Ε

Η μοναξιά είναι απο πέτρα. Σμιλεύουν πάνω της οι χρόνοι αγάλματα, που το καθένα έχει ονοματεπώνυμο, έχουν και μνήμη (την μνήμη μας)...Είναι οι απολιθωμένοι έρωτες μας, είναι οι αγαπημένοι μας που έφυγαν νωρίς κι αφησαν το άγαλμα τους, αποτύπωμα στην πέτρα της μοναξιάς μας, είναι τα πέτρινα χρόνια του παρόντος και του μέλλοντος μας. Ειναι η μοναξιά μας κι η γνώση της.