εκ των ...εσω

.Υπαρχουν χιλιαδες ανθρωποι που νιωθουν οπως εγω, σ αυτην την πολη..σ αυτο το”παντου”.Αγχωμενοι μοναχικοι ανθρωποι,ανθρωποι που συλλογιζονται το νοημα και το μη νοημα της ζωης,ανθρωποι που νιωθουν οτι ο κοσμος γυρω τους κοιμαται…ενας κοσμος απο ανθρωπους υπνωτισμενους η’ μεταμορφωμενους σε αυτοματα..

Σε αυτο το μπλοκακι -τετραδιο ,λοιπον , αρχισα να γραφω ιστοριες ….Τωρα καταλαβαινω οτι ανεκαθεν η τεχνη του καιρου μας, αυτη η δυνατη και αποδιαρθρωμενη τεχνη,γεννιεται παντα απο την προσωπικη μας διαλυση,απο την απο την αγωνια μας και την δυσαρεσκεια μας..

Ενα ειδος αποπειρας συμφιλιωσης με τον κοσμο αυτης της ρατσας των ευθραυστων ,ανησυχων και γεματων επιθυμιες πλασματων, που ειναι οι ανθρωποι.

Τα ζωα δεν χρειαζονται αυτη την μεσολαβηση της τεχνης.Τους αρκει που ζουν καθως η υπαρξη τους εξελισσεται αρμονικα με την ικανοποιηση των αταβιστικων τους αναγκων.

Το πουλι αρκειται σε μερικους σπορους η΄σκουληκια,ενα δενδρο, για να φτιαξει την φωλια του και μεγαλους χωρους για να πετα.Και η ζωη του,απο την γεννηση ως τον θανατο του κυλα μ εναν ευτυχη ρυθμο που δεν αποδιοργανωνεται ουτε απο την μεταφυσικη απογοητευση ουτε απο την τρελα..

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ: ΤΟ “ ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ” ΖΩΟ ;