Τότε που έχτιζα ένα όνειρο κάθε νύχτα και η μέρα δεν το γκρέμιζε ...
Τώρα επιμένω τις νύχτες να ονειρεύομαι μα η μέρα τα γκρεμίζει....
κόκκο άμμου δεν αφήνει έτσι για ελπίδα, για θεμέλιο επόμενου ονείρου...
Έτσι σταμάτησα τις νύχτες όνειρα να χτίζω...
όνειρο μου κι εσύ γκρεμισμένο....
Γυναίκα πληγή κάποιος με αποκαλεί... με φωνάζει...
Κι εγώ το κεφάλι γυρνώ γιατί το όνομα μου ξέχασα
σ΄ένα υπόγειο σκοτεινό που η μνήμη με φυλάκισε...
Ετσι τ΄όνομα μου δώρο σου έκανα...
Την πληγη μου στα χέρια πήρα και σε σενα την αποθεσα...
Σε πλήγωσα ...
Σε αιμορράγησα ψυχή μου...
Το δώρο που σου έκανα πίσω παίρνω...
Ποιος άλλωστε ενα δώρο- πληγή δέχεται; γιατι να το δεχτεί;
Κλείνω τα μάτια για να φυλακίσω τα δάκρυα ...Η Ενοχή; η Νύχτα; Η Μνήμη;...
Μακρινη μακρινη μου αγάπη...
Η ανάγκη μας κάνει ποιητές έγραφε ένας φίλος ιστολόγος....
Πόσο δίκιο έχεις καλέ μου adaeus
Η ανάγκη κι η έλλειψη κι ο πόνος της κι η ελπίδα της κι η απελπισία της
μα προπάντων τα φτερά της όταν αιμορραγούν ....
Πνίγω τους λυγμούς. Στο πηγάδι της λήθης τους ρίχνω, να ξεχαστούν...
Μνήμη χρυσόψαρου επιθυμώ...
Σε τρία δεύτερα να χάνεται...Να σβήνει..
Να μη θυμάμαι να μη νιώθω....
Να κολυμπώ μόνο μεσα στην υγρή σιωπή μου.....
Αντίο νύχτα μου
γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα....
22 σχόλια:
Πόσο ευκολο ειναι να μην θυμάσαι και να μη νιωθεις...
Εχω πει χιλιαδες φορες πως αν ξαναγεννιόμουν θα θελα να μην ειχα αισθήματα..
Ναι ξερω... με λενε τρελή..
Μα κι αυτη η παρανοια που την λενε ζωη ειναι καλυτερη..?
Ναι...θα θελα να μην ειχα αισθήματα..
Γιατι δεν ξερω ποιος μου τα εδωσε.. αλλα με πνίγουν τοσα πολλά που ειναι..
Κιόταν ειχα να δωσω ... παλι με επνιγαν...τωρα ...; Τωρα που...; Σε ποιον...; Στο τιποτα...
Στις μνήμες μονο..
Και δεν αντεχονται οι μνημες πολλες φορες.. Πονανε.. Θα μου πεις ολα πονανε.. Ναι.. μα οι μνημες εχουν αλλο πονο.. φτανουν πιο βαθεια.. μας εξουσιαζουν..
Ξερεις τι με κρατα...;
Οι φιλοι... ολοι εσεις..
Μα και τα "θελω" μου. Και το πιο σημαντικο μου "θελω" ειναι να ειμαι καλα οσο το δυνατο και να χαμογελω. Γιατι πρέπει. Γιατι επιβαλλεται. Για μενα. Κι υστερα για τους αλλους.
Φιλια πολλα και μια ζεστη καλημερα σου στελνω..
Θα τα πουμε λιγο αργοτερα..
Σήμερα είναι μια άλλη μέρα (κλισέ!). Σήμερα θάναι μια ζεστή μέρα. Προχώρα, περπάτα σε μια παραλία, την ώρα του δειλινού, με βλέμμα απλανές, χαμένο στου ορίζοντα τα χρώματα, χαμένο στις σκέψεις, στις αισθήσεις που στριφογυρίζουν μέσα σου... Νάσαι χαρούμενη που έζησες αυτά τα δυνατά και ωραία (λίγοι είχαν τέτοια τύχη) και ας τελειώνουν όλα συνήθως με πόνο... Περπάτα, προχώρα, βάδισε... ξέρεις εσύ το δρόμο... της ανάγκης, της ποίησης, της αγάπης... Να έχεις μια μέρα αντάξιά σου.... Φιλί με χαμόγελο.
Υ.Γ. Μ'αρέσει όπως γράφεις! Στο είπα? Δεν πειράζει, στο ξαναλέω :)
Πόσο όμορφο είναι να κάνεις όνειρα τις νύχτες και πόσο επόδυνο όταν η μέρα στα γκρεμίζει..
Και μετά απελπισία λες "δεν θα ξανακάνω όνειρα"όμως χωρίς αυτά δε ζεις και η πιο ζεστή ώρα για όνειρα είναι αυτές οι κρύες νύχτες.
φιλιά
δάκρυ μετέωρο στις παρυφές στέκεται.
"Η Ενοχή; Η Νύχτα; η Μνήμη;"
Ποιός ξέρει;
Γι αυτό να θυμάμαι θέλω.
Γι αυτό το μετέωρο δάκρυ.
Να μου θυμίζει οτι ζω.
Ακόμα και μέσα στο σκοτεινό λαγούμι που τη ψυχή μου διάλεξα να κατοικήσει.
Η Μνήμη, η Νύχτα, Η Ενοχή
καλό σου βράδυ Μαρίνα.
Να ήξερες πόσα μου θυμίζεις...
Κάποτε σταμάτησα κι εγω να έχω όνειρα.
Ενιωθα ότι ο πόνος ήταν ο μόνος σύντροφος στη ζωή μου... μα έκανα λάθος.
Πότισα την καρδιά μου με το φαρμάκι του πόνου, ακροβάτισα στο σχοινί του, έπαιζα με τη ζωή. Της έβγαζα την γλώσσα, την προκάλεσα.
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που σαν άγγελος στεκόταν δίπλα μου και μ΄έσωζε την τελευταία στιγμή και έδινε happy end στις προκλήσεις που έκανα στη ζωή.
Πήγα και παραπέρα: σκεφτόμουν τον θάνατο, τον φλέρταρα...
Μου έριξε χυλόπιττα, με ξεμπρόστιασε. Με έβαλε απέναντι. Με είπε δειλή.
Εκλαψα.
Η αλήθεια ζει στην διπλανή πόρτα. Κι ας μην της λέμε καλημέρα.
Κάποια μέρα ξύπνησα και είδα με άλλα μάτια την ζωή.
Τι στα γράφω τώρα όλα αυτά... θέλω να φύγεις απ΄την αγκαλιά του. Μην "τιμωρείς" τον εαυτό σου. Στο κάτω κάτω μόνο αυτόν έχεις. Αγάπησέ τον κι η ζωή θα σ΄αγαπήσει.
Θα Δείς: Τα όνειρα θα ξανάρθουν και θα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα!
Πόνο πόνο
δάκρυ δάκρυ
θα βρεις τον
δρόμο της αγάπης
Φιλί φιλί
Σκέψη σκέψη
Μαζί σου!
Κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν
Αποφάσισα να κοιτάω στα μάτια την μοναξιά. Μήπως και φτάσω από εκεί, μέσα στα σωθικά της. Μήπως και την κατανοήσω.
Να καταλάβω την υγρή της μορφή, το σχήμα που γίνεται το καυτό της γυαλί όταν παγώνει και κολλάει επάνω μου, καλούπι, ίδιο με εμένα, ντύνεται τα ρούχα μου, συχνάζει στα ίδια μέρη, σε κουβαλάει κι εκείνη μέσα της όπως κι εγώ, μαζί της, πάντα και παντού, έχει την αγωνία που νιώθω λίγο πριν το ρολόι δείξει μεσάνυχτα κι αλλάξει η μέρα αριθμό και όνομα, πονάει με την μυρωδιά σου όταν χώνεται ορμητικά στην ψυχή μου, κάθεται συνοδηγός στο αυτοκίνητο και διαλέγει μουσικές όταν γυρίζω σπίτι, έχει το ίδιο παράπονο στα μάτια και λαμπυρίζουν εκεί, ίδιες μικρές σταγονίτσες που ακροβατούν αναποφάσιστες μπροστά στην κατηφόρα που τις περιμένει.
Την νύχτα, κάνει ότι κοιμάται στο δίπλα μαξιλάρι και σωπαίνει τις ιδίες σιωπές όταν αρχίζει να λυπάται.
Μιλάει τις ίδιες λέξεις που μιλάω κι εγώ και κρύβει άλλες τόσες.
Να μην στις πω, μου ψιθυρίζει στο αφτί όταν σε συναναντάω, μα χάδια και χαμόγελα να τις μεταμορφώσω.
Η μοναξιά μου. Αν είχε σχήμα , θα ήταν ένα παλιό, πανέμορφο μπλε ποδήλατο, στηριγμένο στο μικρό τοιχάκι κάτω από το σπίτι σου, που περιμένει να σε δει.
Κι ας μην κατέβεις...
17/08/2006
Δεν σε "ήξερα" τότε Μαρίνα. Αν ναι, θα στο είχα αφιερώσει.
Κι αν στο φέρνω εδώ δεν είναι για κανεναν άλλο λόγο παρά μόνο για να το ακούσεις ως ουρλιαχτό και να ξορκίσουμε την μοναξιά παρέα. Την εσωτερική μοναξιά. Αυτές τις κάποιες ώρες. Τις άλλες...
Σε φιλώ.
Δεν παίρνεις πίσω ποτέ τα δώρα, δεν είναι δάνειο, προσφορά είναι κι όποιος επιθυμεί την αποδέχεται.
Κάποτε σταματάς στην άκρη ενός βράχου απλώνεις το χέρι και πετάς, βότσαλα θαρρείς, μακριά τα όνειρα που βαραίνουν από χρόνια τα βήματα.
Αφήνεις άλλα όνειρα να γεννηθούν κι ας κάποτε πίστεψες πως δε γίνεται πια.
Κι εκείνα θα φύγουν άλλα θα πάρουν την θέση τους και το ταξίδι θα εξακολουθεί ως το τέλος.
Ακούω την φωνή του πελάγου να προφέρει το όνομά σου.
Παιδί της θάλασσας είσαι, δελφίνι σε νερό γαλανό, αρμυρό.
Θυμάσαι τα παιγνίδια στη θάλασσα;
Έχεις φυλάξεις η άμμος τα ίχνη μας κάτω από άλλη άμμο.
Πονάνε ακόμα τα πέλματα από το πάτημα του αχινού.
Ακόμα και οι νύχτες ταξιδεύουν μη γνωρίζοντας το αύριο.
Ακόμα και οι νύχτες δυσκολεύονται στα όνειρα όμως τα βρίσκουν και ταξιδεύουν.
Εγώ τί παραπάνω να πω;
...πιο αγνό, πιο βαθύ, πιο μεγάλο..
Σ' αγαπ-Α-ω μαρινάκι μου.
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Μαρίνα,
μια καλημέρα θα πω..
γιατί οι λέξεις πονάνε..
Hλιαχτιδα μου...
λόγια σου κρατω...
αν ξαναγεννιόμουν αισθήματα θα ηθελα να μην έχω...
η παρανοια που λέμε ζωη....
όταν να δώσω ειχα πάλι με επνιγαν...
Ηλιαχτιδα;
όλα αυτα κι άλλα τόσα....
αλλου θα ηθελα να ειμαι. Αλλού....
( κι οχι στο αλου φαν παρκ)... :)))
ψυχή μου...όμορφη νυχτα για σένα
Adaeus...
Καλέ μου και γλυκέ μου Adaeus...
αισιοδοξία μου...
χαμογελο είσαι ...χαμόγελο καρδιας...
Μ΄ αρέσεις...στο ειπα;
δεν πειραζει...το ξαναλεω...
μ΄αρεσεις...
φιλι ....χαμογελο σου στελνω καλέ μου
ARTOU....
Καλως ήρθες ...σπιτι μου.
Η πόρτα πάντα ανοιχτη στον τόπο τουτο που ηρθαμε....
δυσκολα ειναι artou δύσκολ όλα...
απο ψυχής εύχομαι τα λιγότερα δύσκολα για σένα
τα λιγότερα
φιλι ....καλως όρισες μικρη μου
ΑΓΡΙΜΙ ...
Αγριμι ε;
τι να γραψω σε ένα αγριμι άραγε;
τον εαυτο μου σε καθρεφτη βλέπω...
καλη νυχτα...αγριμι
καλως όρισες...
adiple...
ομορφια μου...να πω καλο χειμώνα ή αργει;
όλα αυτα κι άλλα τόσα...
κοινα βιώματα;...
αγνωστες γνωριμες Εσυ κι εγω...μάλλον
το πιοτερο;
οτι κι ο θάνατος μας εφτυσε...
φιλι φιλι
δάκρυ δακρυ
αγγιγμα αγγιγμα
....ισως κάποτε δουμε τα πρόσωπα μας
φιλι στελνω να σε βρει ελπιδα μου κοντρα ΕΣΥ....
ΧΝΟΥΔΙ μου...
...." Η μοναξιά την καρδια μου λιωνει...την παγώνει"
σου δινω δυο φιλια μυριοκαλό μου χνουδι...
δυο φιλια νύχτας συντροφια
( αν και σιωπας γιατι αγαπιεσαι όμορφό μου :)...)
αρα η μοναξια την πόρτα ειδε...
φιλι... χαμόγελο για σενα χνουδι μου
Ηχε μου...Ηχε μου.
Τα δώρα πίσω δεν παίρνονται όταν εύμορφα ειναι...όταν πληγες;
τότε τι;
Ηχε μου...Ηχε μου...
με κουρασαν τα βότσαλα που πετω μακρυα,ταξιδια να γινονται..
και "φτου" απ την αρχη..
παιδι δεν υπήρξα"φτου ξελευθερία" να παιξω...
με κουρασε το "φτου κι απ την αρχη" λοιπον... δεν το εμαθα ουτε σαν παιχνίδι
το όνομα μου...κοριτσι της θάλασσας για καποιους...
κοριτσι του λιμανιου για καποιους άλλους...
το παιχνίδι με το δελφίνι πληγη αφησε...Την ελευθερία πάντα καποιο αντιτιμο την πνιγει
Οι νύχτες μόνες πάντα ταξιδεύουν...
σε ένα βαγόνι γεμάτο καπνο τσιγάρου κι ας μην καπνίζουν εκείνες...
τα όνειρα πνιγονται στο πρωτο τουνελ....
φιλι νυχτερινο Ηχε Πλαγιε...Βυζαντινε
φιλι...αυγης όμορφης κι ας αργει
Γλαρενια μου;
φοβηθηκα οτι εφυγες...
ξερεις γιατι..
δάκρυ εφερες χαρας...
Γλαρενια;
ΣΕ αγαπαω αγνωστη ...
Γλάρε εσυ , ελπίδα ελευθερης ανατασης μα και πτωσης όταν κι αν θελησουμε....
αρκει να μάθουμε να πεταμε ψυχή μου
κι εσυ εμαθες
φιλι ...ελευθεριας πεταγμα
φιλι στον γλάρο σου....
πολλα πολλα πολλα φιλια στα γλαροπουλια σου όμορφη μου ....
σε αγαπαω...αγνωστη γνώριμη
moira ...
το ξέρω...
το ξερω...
οι πληγες μαρκαραν κορμι και ψυχη...κι οι λέξεις τις πιοτερο αιμορραγουσες έκαναν
καλως ηρθες moira...
φιλι.... καλωσόρισμα
Ωστόσο αγαπημένη, ονειρεύεσαι τις νύχτες.
Φαίνεται πως περίσσεψαν μερικοί κόκκοι άμμου,
ακόμα κι αν δε τους ψαχουλεύεις στη χούφτα σου…
Και πόσο δίκιο έχει ο φίλος adeus: Η ανάγκη μας κάνει ποιητές. Κι η απόγνωση θα πω εγώ. Συχνά κι η απελπισία ή –ευτυχές διαζευκτικό εδώ- ο ίδιος ο έρωτας, παλιός ή καινούργιος, δεν έχει καμιά σημασία.
Κι ο δρόμος δείχνει ακόμα μπροστά…
φιλι νυχτερινό, να μου προσέχεις…
Δε φεύγω από ανθρώπους που έχω επιλέξει ν' αγαπώ.
Τον έχεις υπόψη σου το γλάρο, τρελές πτήσεις κάνει. ΄Ολα θέλει να τα προλαβαίνει...έτσι κι' εγώ...
Καλό σου βράδυ κι' ανέφελο
Κι' εγώ εδώ γύρω σου θα 'μαι
Γλαρένιες αγκαλιές
Γιαννη...
Ηχω μου καλως όρισες....
δεν ονειρεύομαι τις νυχτες πια...
το ξέρεις εσυ καρδια μου...
μα, οτι παλιο κι οτι καινουργιο οταν στις χουφτες μένει ή ερχεται...
ευλογια ειναι...
Σε αγαπαω...
Εννοια μου
Σε ευχαριστω ΓΛΑΡΕΝΙΑ μου
Ευχαριστω και ξερεις γιατι.....
Εδω γυρω μου πετας το νιωθω ομορφια μου...
Το νιωθω πια...
για λιγο μονο φοβηθηκα...
μια αγκαλια γεματη αγαπη για Σενα Γλαρένια...
Δημοσίευση σχολίου