Δεν ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
Νίκος Καζαντζάκης.
Δεν δέχομαι τα σύνορα. Δεν με καλύπτουν τα φαινομενικά. Ούτε οι όρκοι επιβεβαίωσης αγάπης ή φιλίας…Πνίγομαι.
Θέλω να υποτάξω την ύλη. Να την πείσω ή να την αναγκάσω όσο δύναμαι, να γίνει καλός αγωγός, κι αν όχι ,έστω μια ευθεία οδός του μυαλού μου, του νου μου...
Θεωρώ ότι τα πάντα είναι πλάσματα του μυαλού. Όλα όσα βλέπω, όσα μυρίζω, όσα αγγίζω, όσα γεύομαι είναι πλάσματα του νου μου….
Ο ήλιος ανατέλλει απ την μια μεριά του κρανίου μου και δύει στην άλλη. Όλα όσα στην διαδρομή συμβαίνουν ,κουβέντες κλάματα ,χαμόγελα και γέλια παιδιών , έρωτες και ηδονές, οσμές και γεύσεις νόστιμων φαγητών είναι φαντάσματα αυτής της πορείας. Αν ο νους χαθεί, τα παρατήσει, όλα θα πάψουν να υπάρχουν… Τα πάντα θα χαθούν, και θα υπάρχω μόνο εγώ στο σύμπαν, κενή ,χωρίς εικόνες, χωρίς γεύσεις, χωρίς μνήμη….Θα γίνω η μήτρα που θα κυοφορεί εμένα, κι αν ο νους αποφασίσει να ξαναγυρίσει τότε θα αποφασίσω κι εγώ αν με γεννήσω ή με αποβάλλω.
Νίκος Καζαντζάκης.
Δεν δέχομαι τα σύνορα. Δεν με καλύπτουν τα φαινομενικά. Ούτε οι όρκοι επιβεβαίωσης αγάπης ή φιλίας…Πνίγομαι.
Θέλω να υποτάξω την ύλη. Να την πείσω ή να την αναγκάσω όσο δύναμαι, να γίνει καλός αγωγός, κι αν όχι ,έστω μια ευθεία οδός του μυαλού μου, του νου μου...
Θεωρώ ότι τα πάντα είναι πλάσματα του μυαλού. Όλα όσα βλέπω, όσα μυρίζω, όσα αγγίζω, όσα γεύομαι είναι πλάσματα του νου μου….
Ο ήλιος ανατέλλει απ την μια μεριά του κρανίου μου και δύει στην άλλη. Όλα όσα στην διαδρομή συμβαίνουν ,κουβέντες κλάματα ,χαμόγελα και γέλια παιδιών , έρωτες και ηδονές, οσμές και γεύσεις νόστιμων φαγητών είναι φαντάσματα αυτής της πορείας. Αν ο νους χαθεί, τα παρατήσει, όλα θα πάψουν να υπάρχουν… Τα πάντα θα χαθούν, και θα υπάρχω μόνο εγώ στο σύμπαν, κενή ,χωρίς εικόνες, χωρίς γεύσεις, χωρίς μνήμη….Θα γίνω η μήτρα που θα κυοφορεί εμένα, κι αν ο νους αποφασίσει να ξαναγυρίσει τότε θα αποφασίσω κι εγώ αν με γεννήσω ή με αποβάλλω.
Με ένα μόνο παλεύει ο νους όμως. Με μιά μάλλον.Η μόνη που τον κοντράρει που του αντιμάχεται μερικές ,ελάχιστες στιγμές.
Ένα θηλυκό ίσως με σώσει. Η καρδιά!!.
Ένα θηλυκό ίσως με σώσει. Η καρδιά!!.
Ο νους όμως είναι πλατύτερος απ τον κόσμο, κι η καρδιά απλά ένα μυστήριο σκοτεινό . Την παντοδυναμία του νου, κανείς, καμία δεν θα καθαιρέσει, παρά μόνο ο Θάνατος.
Το μόνο αρσενικό ισχυρότερο Του.
8 σχόλια:
Μαρίνα
Η καρδιά διαλέγει το μονοπάτι και ο νους καθοδηγεί τα βήματα μας εκεί να πορευτούμε...απόφαση που δεν συναινεί καρδια και νους είναι καταδικασμενη....είναι σα να στέλνουμε αλλού να πάει το ένα πόδι και αλλού το άλλο...
:-)
@cook the book... Κατερίνα.Ωραία γραφή έχεις.Κάποτε σκεφτομουν το ίδιο.Τώρα όχι.Αααα! Ένοιωσα όμορφα που σε είδα ξανα στο blog...Να είσαι καλά Κατερίνα...Και να ψτιάχνεις όμορφα και νοστιμα πράγματα για όσους αγαπας...
Εγώ που, τις περισσότερες φορές καθοδηγούμαι από τα δικά μου - και των άλλων -αισθήματα, κάθε φορά που σε διαβάζω είναι σα να ακούω ένα νέο είδος μουσικής. Μου 'ρχεται να πάρω ένα φύλλο χαρτί, να σημειώσω κάθε λέξη, κάθε φράση, ν' απαντήσω χωριστά και ταυτόχρονα συνολικά. Νιώθω σαν ένας μικρός επεξεργαστής pc, που μόλις του 'χεις πετάξει έναν κουβά νερό...
γιάννης φ.
@ ανώνυμε γιάννη φ. Σ΄ευχαριστώ.Καταλαβαίνεις μάλλον ξέρεις ότι τα δικά σου γραφόμενα με συγκινούν πάντα, μα και με διδάσκουν...
μαρίνα...
όλο θέλω να το πω και το ξεχνάω....μια χαρά όνομα το κατερίνα,αλλά... με λένε Αναστασία :)
Μ'αρεσει το blog σου...είναι σαν χάδι γλυκο η γραφή σου,΄...φύση αισιόδοξη εγώ...με προκαλεί, κιολας, με αυτή τη νότα μελαγχολίας που διακρίνω :)
@ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ (κι οχι Κατερινα,ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗ για το λαθος,πιο ομορφο το ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ,σου ταιριαζει και περισσότερο ως φυση αισιοδοξη)...Σ ευχαριστω για το σχολιο γραφης μου.Σου εχω γραψει ποσο μου αρεσει η δικη σου γραφη.Η θλιψη...ειναι γεννετικο υλικο μα προσπαθω να την ντυνω και να την στολιζω, μεχρι να μεταλλαχτει.Καποτε θα τα καταφερω ελπιζω.Μικρη ειμαι ακομα :).... σ ευχαριστω Αναστασια
Πείτε μου σας παρακαλώ, έχετε συναντήσει στη ζωή σας κάποιον άνθρωπο που η καρδιά του να τον οδήγησε να ζήσει κάτι πολύ δυνατό και να το υπολόγισε με τη λογική του νου;
Γι αυτό ίσως στα μεγάλα πράγματα, τα αληθινά κι αυθόρμητα, που μας συμβαίνουν ακολουθούμε το ένστικτο μας, {την καρδιά μας} και ποτέ λογική που υπολογίζει βέβαια τα βήματα μας να είναι σταθερά αλλά κάνει μικρότερες τις εμπειρίες μας.
@ Δημητρη Βαρβαρηγο.
Πολλούς Δημήτρη.Πάρα πολλούς.Καθημερινά. Σε σχέσεις ουσιαστικές και θεωρούμενες υπέρτατες και μοναδικές.Ας αναλογιστούμε ο καθενας τη ζωή του.Θα δούμε ότι ο Νους καθορίζει ακόμα και τα πιότερης έντασης συναισθήματά μας. Ε? ποιητή? ΄Ετσι δεν είναι? Δυστυχως....
Δημοσίευση σχολίου